Walking on the moon

Als we vanuit Taupo naar het Tongariro National Park rijden, is het schitterend weer. Strak blauwe lucht en het zonnetje schijnt volop. Vol goede moed gaan we naar het begin punt van "The Crossing", de wandeling van het Noorder eiland genoemd. In totaal 17 km in lengte en wandelaars crossen door indrukwekkend maanlandschap, tenminste dat is wat de folders en verhalen beloven. Tongariro Nat. Park is een vulkanisch gebied maar dat geldt eigenlijk voor het hele centrale deel van het Noordereiland, tot aan Auckland toe. Op 21 november is er een eruptie van één van de kraters in het park en een tijdje is het park geheel gesloten geweest. Gelukkig voor ons is het weer gedeeltelijk open gesteld. The Crossing is nog niet in zijn geheel te lopen maar halverwege tot aan de Blue Lake en de Emerald Lakes. Dit is op de helft van de gehele track en aangezien we ook weer terug moeten lopen, zullen we vandaag ook 17 km kunnen bijtellen. Meer goed nieuws is dat wij van vele Kiwi's en toeristen hebben gehoord dat de eerste helft van The Crossing echt het mooiste is maar ook tevens het zwaarste.... omdat er veel geklommen moet worden. Wanneer we bij de parkeerplaats aankomen, zien we dat deze al vol staat geparkeerd. Tja, het is een beroemde track dus relatief veel toeristen te verwachten. Wij parkeren, net als meerdere mensen, onze campervan langs de kant van de weg en beginnen de tocht. Onze rugzak zit vol met water, energiedrankjes, brood, fruit en zoncréme. Het eerste uur lopen is relatief gemakkelijk, het pad loopt door het dal en we zien de Mount Ngauruhoe vulkaan al van ver het landschap domineren. Indrukwekkend groot en nog een beetje sneeuw in de top. De witte rook(nee, geen nieuwe paus...) komt nog steeds uit de krater. Ook de paden waar we lopen, komt het stoom gewoon uit de grond zetten! We verwonderen ons dan al in een totaal andere wereld. Een landschap wat totaal anders is dan wat we op het Zuidereiland hebben gezien. Na 45 minuten begint het klimmen en dit duurt vervolgens ook 45 minuten....gelukkig zijn het goed aangelegde tredes die we moeten nemen maar het hijgen, puffen en mopperen.... begint de kop op te steken. Het is een vermoeiende klim en halverwege stoppen we even om wat energiedrank te nemen en wat brood. Met deze nieuwe energie klimmen we weer verder. Als we de eerste klim hebben gehad is het uitzicht formidabel. Voor ons ligt een inmmens groot plateau met aan de rechterzijde de vulkaan. Ook hier geldt weer het contrast van de grootse omgeving en de kleine stipjes van mensen die we in de verte zien lopen. Het plateau heeft geen hoogte verschil dus dat loopt een stuk gemakkelijker en na een half uur komen we aan bij een nog een klim. Bovenaan zien we mensen zitten en kijken en wij vermoeden dat hier het eindpunt zal zijn. Na een moeizame klim, hier geen mooie tredes aangelegd maar losse lavasteentjes waar onze voeten in wegzakken..., komen we uitgeput boven aan, het uitzicht is wederom prachtig maar.... nog geen eindpunt. Eerst hebben we niet door waar we dan verder moeten lopen totdat we links van ons "kleine stipjes" zien klimmen. De moed zakt ons een beetje in de schoenen...een mentaal deukje zullen we maar zeggen. Maar we gaan natuurlijk wel verder. De klim is een hel, onze voeten hebben geen grip of zakken weg in het losse lava gesteente. Het lijkt wel of we één pas naar voren zetten en twee naar achteren zakken. Er wordt zo links en rechts een hartig woordje met "onze lieve heer" uitgewisseld maar we stompen door. Oogkleppen voor, geen oog meer voor de omgeving, en klimmen maar. Anderhalf uur doen we over de laatste 2 klimmen en als we aan het einde komen, is het uitzicht enigzins teleurstellend. Berryl gaat er bij zitten en is behoorlijk naar de kl...te! Ik kijk nog wat om mij heen omdat ik niet geloof dat dit het eindpunt kan zijn. Ik zie nog geen blauw en smaragd groene meren. Verder op zie ik weer een klim, kleiner dan de vorige maar toch.., en daar lopen weer mensen. Ik loop deze kant op en tref 2 nederlandse jongens op de terugweg. Ze vertellen mij dat achter deze laatste klim de meren liggen met een schitterend uitzicht. Daarnaast ligt de Rode Krater aan de rechterzijde. Ik "ren" als schildpad met lijm onder de poten naar Berryl en vertel haar dat we nog iets verder moeten. De gezichtsuitdrukkig die ik terugkrijg had ik nog niet eerder gezien haha...maar we gaan ervoor! Als we uiteindelijk aankomen op het tijdelijke eindpunt is het uitzicht grandioos. In de verte zien we het hooggelegen blauwe krater meer met daar rechtsonder de 2 emerald meren met hun smaragdgroene water. We zien het landschap letterlijk stoom afblazen, aan de rechterzijde zien we een enorme rode krater met op de achtergrond de vulkaan Ngauruhoe en als we gaan zitten lijkt het of het gebied met vloerverwarming is aangelegd. De lava stenen zijn behaaglijk warm en dat is heerlijk zitten op deze hoogte waar de temperatuur een stuk lager ligt dan waar we beneden begonnen. Het zonnetje schijnt nog steeds en we nemen onze resterende broodjes, fruit en drinken. Na 3 kwartier besluiten we weer terug te gaan al hadden we er nog wel een uur willen blijven. Het koelt snel af dus gaan we lopen. De afdaling gaat sneller dan het klimmen al moeten we vooral bij de eerste afdaling oppassen dat we niet gaan glijden. Trots als een pauw komen we, na in totaal 6 uur wandelen, klimmen en dalen weer terug bij de parkeerplaats. Wat een supergave ervaring en wat hebben we geluk gehad met het weer. We rijden naar Whakapappa Village, 7 km verder gelegen in het park. Het heeft één camping en we nemen daar een plek voor de nacht. Maar voordat we gaan installeren kopen we eerst nog 2 magnums bij de receptie die we op het bankje in het zonnetje naar binnen werken. Die hadden we wel verdiend volgens onszelf!!

De volgende dag doen we het iets rustiger aan en maken we een wandeling naar de taranaki waterval. Wederom schijnt de zon en is er geen wolkje aan de lucht waardoor het uitzicht weer prachtig is. De wandeling duurt ongeveer 1,5 uur en als we terug bij onze campervan zijn besluiten we verder te rijden naar het noorden. Als we langs het park rijden op weg naar het noorden, zien we een behoorlijk grote rookwolk uit één van de kraters komen. We zetten de auto langs de kant van de weg om dit schouwspel goed te kunnen zien en we zijn niet de enigen. Zou er weer een eruptie komen?? Het is duidelijk te zien dat er grote activiteit is in de krater, het puft grote hoeveelheden witte rook naar buiten. Na een kwartier houden we het voor gezien en rijden verder. We horen later niet dat er weer een uitbarsting is geweest hoewel experts er op korte termijn nog degelijk rekening mee houden…