Varanasi, heilige stad met veel oplichters

4 maart en we zijn nu 3 dagen in Varanasi. Vertrokken met de nachttrein vanuit Jabalpur naar Mughal Sarai, een station dichtbij Varanasi. We merken dat het erg lastig wordt om treintickets te boeken, veel treinen zijn volgeboekt. Mughal Sarai was de enige optie om dichtbij Varanasi uit te komen. We hadden eerst het plan opgevat om vanuit Mughal Sarai de trein te pakken naar (Bodh) Gaya, een groot boedistisch pelgrimsoord en waar de Buddha verlichting "bereikte" onder een Bodhi Tree. Maar helaas, alle treinen in deze richting waren de komende dagen volgeboekt en een taxi vonden we echt te duur. We vertrekken dus eerder naar Varanasi en de taxichauffeur, die we op het station hebben getroffen, laat ons een aantal hotels zien en wij vinden het prima. Na een redelijk chaotische nacht in de trein, weinig slaap, zijn wij 's ochtends om 6 uur moe en laten we ons "verrassen" door de chauffeur. En.. het valt zeker niet tegen, gelijk het eerst hotel wat we bekijken ziet er prima uit en we kiezen voor dit Buddha hotel(toch nog een beetje Buddha :-)) in het centrum van Varanasi. Overal dichtbij en heerlijk rustig gelegen in hofje. Als we zijn ingecheckt, drinken we thee en eten een broodje, frissen ons op en gaan lopen naar de Ganges waar alle Ghats zijn. De Ghats zijn plekken langs de Gangesrivier waar Hindoes zich wassen in het voor hen heilige water. Daarnaast vinden er op de Ghats openbare crematies plaat en in een aantal gevallen(o.a. overleden zwangere vrouwen en kinderen beneden de 10 jaar) wordt het lichaam rechtstreeks aan de ganges toevertrouwd. We lopen ongeveer 100 meter van ons hotel richting de Ganges als we worden ingehaald door een groep zingende mensen, met voorop 6 jongens/mannen die een overledene op hun schouders dragen. Bedekt met mooie, kleurrijke gewaden wordt het lichaam vlak langs ons heen gedragen en we staan even stil, een beetje overrompeld door deze confrontatie. We lopen even later weer verder en hoe dichter we bij de Ganges komen, hoe mystieker de sfeer wordt. Het is moeilijk om een dergelijke sfeer uit te leggen en we hadden er al veel over gehoord en gelezen, het is een kwestie van ervaren. Surrealistisch is het woord wat mij het eerste opkomt als we de rivier bij de Hoofdghat naderen. Veel herrie(op zich niet nieuw), heiligen die er met grote aantal op de traptredes zitten, namaak heiligen(oplichters), de vele mensen die ons in een bootje willen hebben voor een rondvaart, mensen die zich aan het wassen zijn in de rivier, om de 5 meter komt er een man/jongen op ons af om de hand te schudden(dat wordt dan een zgn handmassage waar je dan 20 roepies of meer voor neer mag tellen) maar wij weigeren omdat we al over dit fenomeen hadden gehoord, jonge meisjes die hardnekkig proberen "heilige bloemen" op te dringen om in de ganges te werpen etc. etc. Een surrealistisch rariteitenkabinet is onze eerste indruk. We proberen een rustiger deel aan de ganges te vinden en lopen verder zuidafwaarts. Daar zien we verschillende borden die verwijzen naar hotels en restaurants met dakterras om onder het genot van een te duur illigaal biertje en eten het middeleeuwse tafereel eronder te aanschouwen. Ook na 7 weken India is dit even schakelen en we laten het op ons inwerken. Door de vele mensen die ons aanspreken/opdringen is dit vrij lastig maar uiteindelijk voelen we wat vertrouwd met deze nieuwe omgeving. We lopen nog een stuk verder en komen dan dichtbij één van de Burning Ghats, daar waar openbare crematies plaatsvinden. We worden bijna bestormd door verschillende "gidsen" die, zonder dat wij er om vragen, een heel verhaal afsteken en waarvan ik al weet waar het gaat eindigen, nl. een donatie doen om het brandhout te kunnen bekostigen voor de arme mensen en zodoende ons Karma veilig te stellen... Ook over deze oplichtingpraktijken hebben we veel gehoord, zelfs vershillende Indiërs in ons hotel waarschuwen ons dat dit een uit de duim gezogen verhaal is. Één van de "gidsen", echt een miezerig ventje, is hardnekkig en blijft maar praten tegen mij terwijl ik hem al minimaal 3 keer heb gezegd dat wij geen behoefte hebben aan zijn verhaal en graag de crematie ceremonies met ons 2-en en met respect willen ervaren. No photo's! schreeuwt "het ventje", we mogen geen foto van dichtbij maken van de brandende lichamen, maar ik verzeker hem dat we daar helemaal geen behoefte aan hebben. Maar "de gids" weet van geen wijken, Berryl is inmiddels op een gepaste afstand blijven staan en ik loop nog iets verder waar nog meer mensen staan kijken, waaronder een aantal toeristen. Ik word aan mijn arm getrokken door "de gids" om het tafereel van dichterbij te bewonderen, No problem... hoor ik hem tetteren maar ik heb daar eigenlijk helemaal geen zin. Ik zie een aantal brandstapels die vakkundig door een aantal mannen worden bijgehouden. Links en rechts wordt er met een stok nog een arm of ander lichaamsdeel in het vuur geduwd om ervoor te zorgen dat alles goed opbrand. De lichamen worden aan de lopende band gebracht want in de paar minuten dat wij er staan worden er 2 nieuwe beklede lichamen door familieleden voor een laatste reiniging in de Ganges en vervolgens op een brandstapel gelegd. Uiteindlijk eindigt "de gids" zijn lange betoog over hoeveel ik van het Hindoe geloof kan leren en met de opmerking dat ik nu een donatie moet doen voor het brandhout voor de arme mensen. Inmiddels al redelijk geprikkeld, ook een vluchtige meditatie helpt niet echt, zeg ik hem dat ik hem zeker geen geld ga geven en vraag hem hoe het met zijn Karma zit om uit deze voor Hindoes serieuze en heilige ceremonie geld uit de zakken van toeristen te kloppen. Dat valt niet goed bij deze "Schmiegel" van Lord of the Rings en hij begint aardig herrie te maken. Ik moet van hem onmiddelijk vertrekken want dit is alleen een plek waar familieleden mogen staan en ik er als toerist niets te zoeken heb. Ik sta gewoon tussen een aantal andere toeristen waarvan ik het donkerbruine vermoeden heb dat zij geen familie zijn... en blijf gewoon staan, "de gids" negerend. Maar ik heb hem waarschijnlijk zo "over de pis" geholpen dat hij inmiddels andere Indiers erbij betrekt. Ik besluit om te keren en weg te lopen, geen zin aan een heisa met veel Indiërs en al helemaal niet om crematies van anderen te verstoren. Berryl en ik lopen terug naar de Hoofdghat en besluiten ergens op een dakterras thee te gaan drinken. Ik kan nog vele verhalen schrijven over soortgelijke ervaringen van pure oplichting. Schandelijk en met droge ogen proberen heel veel personen, soms met intimidatie, geld van je af te troggelen en ik denk dat veel toeristen zich dusdanig onder druk gezet voelen dat ze daar aan toegeven, soms met hele gewiekste verhalen wordt geprobeerd je klem te praten zodat je eigenlijk niet geen geld meer kunt geven zonder je vervelend te voelen. Inmiddels aardig geïrriteerd door deze schreeuwerige praktijken, hebben Berryl en ik daar niet veel last van en soms voelt het heerlijk om heel bot nee te zeggen als we weer worden aangeklampt.

Varanasi, het heilige en de toewijding van veel oprechte Indiërs is er ook maar helaas wordt dit ondergesneeuwd door de vele opllichters die hier rondlopen.....

Morgen vertrekken we met de trein naar Agra om o.a. de Taj Mahal te bewonderen. We zijn benieuwd welke indrukken we hier gaan opdoen...