De treinreis naar Agra

Maandag 5 maart vertrekken we van Varanasi naar Agra. De één na laatste dag in Varanasi, op de valreep van ons vertrek uit India, toch nog een voedselvergiftiging opgelopen. Zou “mijn karma” toch een deuk hebben opgelopen? Waarschijnlijk had ik toch een “donatie” moeten doen :-)..... 
Met wat goede medicatie weet ik de ergste klachten na 24 uur te verhelpen en dat is net op tijd voor een treinreis van 10 uur…. Met nog wat kramp in mijn buik, slap in de benen van het weinig eten(waarvan niets is blijven zitten..) stappen we in de taxi die ons naar het station van Mughal Sarai zal brengen. 2 dagen geleden hebben we treintickets gekocht bij de touristcounter op het treinstation van Varanasi. Een zeer behulpzame medewerker vertelt ons dat veel treinen volgeboekt zijn ivm vakanties. Dat hadden wij al ontdekt en vragen hem naar de mogelijkheden. Een trein vanuit Mughal Sarai(17 km van Varanasi) gaat naar Agra en we boeken een ticket voor de sleeperclass. Na een taxirit van ongeveer een half uur zijn we op het station van Mughal Sarai. We zien dat onze trein vertrekt vanaf perron 3 dus lopen we daar naar toe. De temperatuur is inmiddels weer flink opgelopen en ik zweet al aardig. Mijn vochthuishouding is sowieso niet optimaal na de laatste 24 uur dus ik ben blij dat ik mijzelf kan afzadelen van de zware rugzak. Berryl koopt op het perron biscuits en water voor onderweg. Ik hoop dat deze voeding een tijdje in mijn lijf blijft zitten. Na ongeveer 15 minuten wachten, en 5 minuten voor de vertrektijd van onze trein, zien we een trein aankomen maar ik zie dat deze een ander nummer heeft. Berryl ziet het ook en we twijfelen of we wel juist staan. De speakers op het station tetteren in het Hindi een brei aan informatie waar wij niets van verstaan maar een jonge kerel komt naar ons toe lopen en zegt dat onze trein nu vanaf perron 6 vertrekt en dat we moeten opschieten. Een woord, niet voor herhaling vatbaar, ontglipt mijn mond en we zadelen onze rugzakken weer op en rennen achter hem aan. Nou ja, rennen… Berryl en de jonge kerel hebben al direct een behoorlijke voorsprong op mij. Ik voel pap in de benen en mijn knieën zwabberen een beetje, mijn brandstofmeter lijkt met de seconde te zakken… Oeps, opnieuw ontglipt er een niet zo fraai woord uit mijn mond en schijnbaar nogal luid want een aantal Indiërs kijken mij “ontzet” aan. Waarschijnlijk hebben ze geen tekstverklaring nodig om te begrijpen dat wat ik uitkraam niet echt sjiek is, mijn intonatie en gezicht spreken boekdelen. Anyway, inmiddels zie ik Berryl en de jonge kerel al bijna niet meer en zet mijn blik op oneindig en “stomp” gewoon door. Onderweg proberen een aantal straatventers mij nog aan te houden om iets aan me te slijten maar als ze mijn gezicht zien, staken ze hun actie snel. Inwendig moet ik ook wel lachen om het hele gebeuren. Ik zie mijn eigen chagrijnige kop al voor me wat schijnbaar voldoende is om de straatventers op afstand te houden. Uiteindelijk bereik ik het juiste perron een paar minuten nadat Berryl en de jonge kerel zijn gefinisht….Zeiknat van het zweet en draaierig in mijn hoofd maar we zijn er nog niet. Eerst nog de juiste coupe in stappen(en laat die nou net ongeveer 200 meter verder op staan…), onze pleknummers zoeken, afzadelen en dan is het zover… we zitten!!!!!!!!!!!! Ik voel me flauw in mijn maag en heb een mond zo droog als leer. We drinken water en eten ons eerste biscuit(Berryl is niet ziek geweest maar solidair!) en nu maar hopen dat het blijft zitten want een groot deel van de reistijd in een schommelende treintoilet vertoeven is geen prettig vooruitzicht. Ik zie dat de bovenste Berths(slaapplanken) in ons gedeelte niet bezet zijn. De Indische familie waarmee we dit deel van de coupe delen, zit op de onderste Berth. We zijn nog maar net vertrokken of de moeder van het gezin haalt uit een grote tas 2 pannen, 1 met chappati’s(deegpannenkoeken) en 1 pan met een geurig indisch prutje. Onder normale omstandigheden zou ik de geur en de vorm van het voedsel zeker kunnen waarderen maar de omstandigheden zijn voor mij niet normaal en ik voel me al wat zweten, slik een paar keer flink en doe mijn ogen dicht. Ik besluit op de bovenste Berth te klimmen, niet helemaal voldoende om me af te sluiten van dit eetfestijn maar wel voldoende genoeg om mijn eigen biscuit en kwart liter water binnen te houden…Berryl gaat op de andere bovenste Berth liggen, we doen onze hoofdtelefoon op en ik besluit te gaan luisteren naar geluidopnames van Eckhart Tolle. De schrijver van o.a. De Kracht van het Nu heeft op mij, weet ik uit ervaring, een rustgevende invloed. Zijn stem is een goede manier om in een soort van meditatief moment te zakken en klein zetje verder val ik in slaap…

De treinreis is uiteindelijk voorbij gevlogen, ik heb heerlijk geslapen en tussendoor nog meer biscuit gegeten en water gedronken. Om 9 uur ’s avonds arriveren we in Agra en begint zoals we gewend zijn “het spelletje”  riksa rijders en taxi chauffeurs van je afmeppen. Willekeurig kiezen we er één uit die ons naar het hostel “mag” brengen, roepen we een prijs, krijgen een tegenvoorstel, lopen we weg, worden we weer teruggeroepen om onze laatste prijs te zeggen, krijgen we een laatste tegenvoorstel, lopen we weer weg en uiteindelijk gaan we dan naar ons hotel voor de prijs die we als eerste hadden genoemd. Een echt familiespel en ik overweeg om dit spelletjesconcept te verkopen aan John de Mol,  waarschijnlijk hoeven we dan nooit meer te  werken…

Het hostel dat we in onze reisgids hadden gezien blijkt een schot in de roos. De spartaans ingerichte kamer is schoon en kost maar 6 euro per nacht en hotel ligt 70 meter van de westelijke ingang van de Taj Mahal. Het dakterras van het hostel heeft een prachtig uitzicht op de Taj Mahal, we bestellen er eten en drinken en gaan dan rond 23:00 uur naar bed.