Tranquilo Villa de Leyva

We zijn inmiddels een week geleden vertrokken vanuit Bogota naar Villa de Leyva, door velen bejubeld als één van de mooiste, authentieke stadjes van Colombia en.... wat ons betreft klopt dat helemaal! De busrit vanuit Bogota naar Villa de Leyva is een ervaring op zich, onze eerste busrit in Colombia. De rit duurt 5 uur waarvan we minimaal 2,5 uur stil staan door files rondom Bogota en doordat de bus om de "100 meter" stopt om weer iemand op te pikken dan wel uit te laten langs de kant van de weg of gewoon om even stil te staan. Het chagrijn in mijn lijf bouwt zich al aardig op want we hebben op het busstation in Bogota ook al een paar uur moeten wachten en wachten is niet helemaal mijn ding :-) Als we al rijden dan gaat dat over hobbelige wegen en we stuiteren alle kanten op, ik heb na een uur het gevoel dat mijn lever en nieren van plek zijn gewisseld en voel ook wat misselijkheid op komen. Het is een oude bus en het is "lekker warm" binnen. Met een gezicht van waarschijnlijk 3 dagen onweer kijk ik, na weer een stop langs de kant van de weg, naar de andere kant van het gangpad en zie de oude man, die tegelijkertijd met ons in Bogota is ingestapt, in zijn oude kloffie met een gelukzalige blik en glimlach een empanada eten die hij zojuist langs de kant van de weg heeft gescoord. Die blijheid die hij uitstraalt overwint mijn chagrijn en irritatie en ik voel een grote glimlach op mijn gezicht verschijnen en voel ook een andere en betere energie in mij opkomen. De rest van de hotsende rit is daarna een stuk leuker.

Eenmaal aangekomen in Villa de Leyva komen we helemaal in ons element. Het Plaza de Mayor is in het avondlicht werkelijk schitterend en gezellig. We horen spaanse live muziek en iedereen lijkt happy. Er wordt gelachen, gezongen, gedronken en gegeten. Berryl en ik nemen een tafel van één van de restaurants aan het plein en we zijn Bogota in één klap vergeten. De vermoeidheid van de reis verdwijnt als sneeuw voor de zon en we blijven nog lekker lang gezellig zitten. De 5 dagen die we in Villa de Leyva hebben geboekt zijn heerlijk. We laten ons meevoeren in het relaxte tempo van het stadje en haar bewoners. 's Ochtends een espresso drinken, buiten op een bankje aan het plein. Daarna wandelen we in de omgeving om wat lichamelijke beweging te krijgen en de omgeving te verkennen en aan het einde van de middag drinken we een biertje, ook weer aan het plein. Er is altijd wel aanspraak met lokale bewoners maar dat gaat moeilijk aangezien wij nog weinig spaans kunnen spreken en zij over het algemeen geen engels. Op bijna iedere zin zeg ik "Si" en dan zie ik soms wenkbrouwen fronsen. Maar ach, het maakt niet uit. Het contact is er niet minder om.

's Avonds stroomt het plein ook vol met een grote roedel straathonden en die pikken willekeurig een slachtoffer die over het plein loopt door hem/haar met veel geblaf(maar geen bijten) van het plein te verjagen. Maar wij hebben waarschijnlijk onvoorwaardelijk vriendschap met de roedel gesloten nadat Berryl op een middag in het midden van het plein weer gaat oefenen met haar gitaar. Zodra de eerste akkoorden klinken zie ik uit mijn ooghoeken een paar honden van de roedel aankomen. Ik ben niet bang voor honden maar houd het toch maar even in de gaten. En ja, met alle respect, Berryl speelt na een week nog geen Eric Clapton...Maar zie hier, de honden lijken het gepingel van Berryl wel kunnen te waarderen want een eerste hond komt recht voor haar zitten als ze speelt. Niet veel later gevolgd door meerdere honden. Uiteindelijk speelt Berryl ze allemaal in slaap maar dat vinden de viervoeters niet erg. Het effect is dat wij 's avonds vriendelijk worden begroet door de leiders van de roedel en niet bang hoeven te zijn dat ze ons luid blaffend van het plein verjagen. Wat muziek al niet kan doen :-)