De eerste dagen in Colombia

We zijn inmiddels 3 dagen in Bogota en vertrekken morgen naar Villa de Leyva, volgens velen één van de mooiste en authentieke stadjes van Colombia. De eerste indruk van Colombia is erg goed. De dagen in een grote stad als Bogota met ruim 7 miljoen inwoners zijn erg divers geweest. Ons hotel ligty in de mooie en veilige wijk Chapinero/Chico, dichtbij het park Virrey. Het was hier goed vertoeven en we hebben ons geen moment ongemakkelijk of onveilig gevoeld. Één dag boeken we een veel geprezen fietstocht bij Bogota Bikes. Onder begeleiding van een gids ga je dan de verschillende wijken  en bezienswaardigheden van Bogota per fiets verkennen en kom je op plekken waar jezelf niet toe kan en moet gaan. "Enerverend" en "Bogota echt leren kennen" zijn de recensies die wij op internet(tripadvisor) lezen en dat was het zeker....We boeken de 5 uur durende tour in de middag om 13:30 uur en gaan 's ochtends eerst de oude wijk Candelaria en Montserrat(een kerk op een berg met geweldig uitzicht over Bogota) bekijken. Erg leuk en ongedwongen. Na de lunch melden we ons bij Bogota Bikes en er staat een erg grote groep met toeristen te wachten. Erg populair dus. De groep wordt in tweeën gesplitst en we gaan met 16 toeristen en 2 gidsen op pad. In het begin gaat het nog gemoedelijk maar bij de 3e stop worden we benaderd door een jongen van ik schat zo'n 18 jaar die helemaal van het padje is. Zwalkend loopt hij op onze groep af, helemaal onder invloed en met ontbloot bovenlijf met een aantal forse littekens, ook in het gezicht. Ik voel vooral medelijden met deze jonge vent en zie geen gevaar, hij is alleen lastig en vervelend maar straalt geen agressie uit. De gidsen hebben moeite om hem te negeren dan wel uit de groep te verwijderen zodat ze hun verhaal verder kunnen afmaken. Dat lukt uiteindelijk. Een eerste ontmoeting met een harde werkelijkheid van de stad. We gaan weer verder van bezienswaardigheid en plekken die betekenis hebben in de geschiedenis van Colombia. Op een gegeven moment vraagt de gids ons te stoppen en geeft hij aan dat we nu een gevaarlijke wijk in gaan maar dat we als fietsgroep geen problemen hoeven te verwachten mits we geen foto's van mensen gaan maken. We knikken met z'n allen begrijpend en fietsen inderdaad door een wijk waar de spanning ervan af spat. Berryl en ik fietsen maar gewoon achter één van de gidsen aan en kijken niet echt op of om om oogcontact te vermijden. We stoppen bij een muur met graffiti en de gids verteld dat hier nog niet lang geleden een kunstenaar is doodgeschoten door de politie als ik ineens een enorm gegil achter mij hoor. Ik draai mij om en zie dat één van de 6 Ierse meiden, die ook in de groep zitten, wordt overvallen en bedreigd door een jonge vent met een redelijk groot mes. Gek om te merken dat het eerst een paar seconden duurt voordat ik besef wat er eigenlijk gebeurd... en dan is er ineens veel geschreeuw, gegil en ander lawaai. Ik kijk voor mij en zie 2 Tourist Guards maar ach... die draaien zich om en lopen gewoon weg. Ik voel nu wel enige spanning opkomen en kijk naar Berryl die ook gespannen kijkt. Ik zeg dat we bij elkaar moeten blijven en alles afstaan als daar om "gevraagd" wordt... Het Ierse meisje gilt nog steeds als een dolle en ik zie dat één van onze gidsen zijn fiets weggooit en met een fietsketting de overvaller te lijf gaat die inmiddels de rugzak van de Ierse te pakken heeft. Er ontstaat even een kort gevecht waarbij onze gids flink van zich afslaat met een grote fietsketting. Uiteindelijk maakt de overvaller zich uit de voeten. Alles gebeurde waarschijnlijk in nog geen minuut maar het voelde als erg lang. Gelukkig is niemand gewond geraakt maar we voelen ons nu toch wel kwetsbaar als groep en ook de gidsen zeggen dat we  er direct vandoor moeten gaan en dat doen we dan ook. We zouden nog net geen etappe in de Tour de France hebben gewonnen maar ons tempo ligt vrij hoog kan ik zeggen. Uiteindelijk zijn we weer op veilig terrein en duiken een Café in om bij te komen. We maken de fietstour nog wel af maar deze gebeurtenis heeft indruk gemaakt bij iedereen.

N.b. In zijn algemeenheid hebben we ons erg veilig gevoeld in Bogota en zouden we zelf ook nooit deze gevaarlijke wijk hebben betreden. Ook volgens de gidsen is dit nog niet eerder voorgekomen maar onze alertheid is wel groter geworden. Onze laatste dag in Bogota vandaag was weer geweldig. We blijven in onze veilige wijk en Berryl laat haar droom uitkomen en koopt een echte Hector Cruz gitaar! De komende maanden wil ze gebruiken om gitaar te leren spelen en ik pak mijn graantje ook graag mee. Vanochtend bij een muziek winkel kopen we het mooie exemplaar en 's middags zitten we beiden op een bankje in het park Virrey dichtbij ons hotel, in het zonnetje te genieten. Berryl van haar eerste eigen geleerde akkoorden(geleerd vanuit een muziekboek) en ik lees wat en zo nu en dan kijk ik appelig om mij heen en zie het stadsleven aan mij voorbij gaan. In Vietnam zag ik een spreuk waar ik vanmiddag aan moest denken: Sitting quietly(nou ja, behalve de akkoorden van Berryl dan..), doing nothing, spring comes and grass grows by itself... ​Een Zen gezegde en we voelen ons ook Zen.

Wellicht gaan we nog geld verdienen met muziek maken in parken, maar dat zal dan vooral zijn dat mensen ons gaan betalen om alsjeblieft te stoppen hahaha...