No worries....

Jurien Bay, West Australië, 23 mei.

Nadat we bij Silvia en Ken zijn vertrokken rijden we die ochtend verder naar het noorden. Onze reis naar Darwin is begonnen en we zijn beiden opgelaten, het voelt als een 2^e start van onze reis. Daarnaast geeft het rijden in een eigen campervan een enorm gevoel van vrijheid.  Eerst nog even boodschappen doen in de grote winkelmall in Wanneroo(de voorstad van Perth waar Silvia en Ken wonen).  Ik vraag aan één van de supermarktmedewerkers waar de wijn staat, ik voel me inderdaad een stuk beter :-),  en de man zegt dat ik dan naar de slijterij ernaast moet want hier verkopen ze het niet. Ik zeg bedankt en krijg een “no worries mate! No drama!” voor terug.  Het zijn de stopwoorden van de Australiërs die we al vaak hebben gehoord en nog vaak zullen horen. Net als bij iedere korte ontmoeting  “How you’re doing mate!” wordt geroepen. We moeten er beiden om grijnzen en het voelt als een warme deken. Als we alle proviand, inclusief een doos rode wijn, hebben kunnen opbergen in de hoeken, gaten en kastjes van de kleine campervan gaan we rijden. We verlaten Perth vrij gemakkelijk, het wegennetwerk is prima te volgen en alles staat goed aangegeven. De zon schijnt, een strak blauwe lucht, aan de linkerkant van ons de Indische Oceaan met schitterende stranden en de zee met de kleuren blauw en azuur, aan de rechterkant een ongerept groen landschap. Bruce Springsteen schettert door de boxen en we zingen beiden voluit mee met een enorme glimlach op ons gezicht. Onze eerste stop is het kleine dorp Cervantes, ongeveer 200 km vanaf Perth. Het ligt dichtbij Nambung National Park wat bekend is door The Pinnacles, een grote groep zandsteenzuilen wat de indruk zou kunnen geven dat je een maanlandschap bekijkt. We gaan naar de Tourist Information en die geeft ons een plattegrond, wat aanwijzingen en legt ons uit waar de enige camping van het dorp is gelegen.  Het kost ons geen moeite deze te vinden en we melden ons bij de receptie. Het is dan rond het middaguur. De dame bij de receptie verwelkomt ons hartelijk en geeft aan dat het geen probleem is om 2 nachten te boeken. We rekenen af en settelen ons op onze campingplaats, een mijlpaal in onze reisgeschiedenis! Klaptafel naar buiten, stoeltjes uitklappen, flesje wijn openen en daar zitten we dan…. uitzicht op de zee. We proosten op dit moment en de wijn smaakt heerlijk. De hele middag blijven we genieten van onze plek en maken we een wandeling langs het  strand. Cervantes heeft niet meer te bieden dan rust(er is verder niets te beleven) maar dat bevalt ons helemaal prima. We bereiden ’s avonds on eten, gaan koken en eten met bord op schoot de spaghetti. Beiden zijn we ervan overtuigd dat we deze manier van reizen erg leuk gaan vinden. Het opklappen van de bank en stoelen binnen in de campervan tot een bed(je) gaat prima en we slapen die nacht als een os…

De volgende ochtend nemen we eerst een ontbijt buiten in het zonnetje, wassen af, laden in en rijden dan naar Namburg National Park.  The Pinnacles in het park zijn mooi en een leuk om te zien maar niet echt spectaculair.  Wat ons vooral opvalt is dat het park erg netjes is aangelegd. Geen rotzooi en bouwvallige toiletten maar het lijkt wel nieuwbouw. We wandelen een route tussen de Pinnacles en maken later nog een loop met de auto. Daarna gaan we terug naar de camping en begint het ritueel van gistermiddag opnieuw….

Op advies van de arts in Bangkok gaan we op zoek naar een arts in Australië. Cervantes heeft geen voorzieningen maar we laten ons vertellen dat  26 km verderop een polikliniek/artsenpost is gevestigd in Jurien Bay. We vertrekken de volgende ochtend en na een korte rit komen we aan bij de polikliniek. Het is zaterdag en de kliniek is gesloten. Ik druk toch maar even op de bel en krijg een verpleegster aan de lijn. Ze geeft aan dat ik maandagochtend moet terugbellen. We zoeken een camping in Jurien Bay, wat wederom geen probleem is gezien de omvang van het dorp. Deze camping ligt ook weer aan het strand. Vanaf onze plek kunnen we de pier zien en het is er druk met vissers. We relaxen de rest  van het weekend. Maandagochtend bel ik en in de middag is er een gaatje in de agenda van de arts. Als we in de wachtkamer gaan zitten is het druk met mensen. Op enig moment komt er een grote donkere vent de wachtkamer binnenstappen en roept mij naam. Het is een breed glimlachende kerel van zeker 2 meter lang en een fors postuur. Als hij hoort dat we uit Nederland komen, stuitert hij bijna van zijn stoel. Amsterdam? We hebben geleerd tijdens onze reizen niet Kampen te noemen want dat zegt niemand wat maar zeggen dan: ongeveer een uurtje rijden ervan af…. De grote vent knikt en zegt: Ajax? Ik speel maar even mee en zeg “Yes” en hij begint hard te lachen, heft zijn enorme arm voor een “high five” en ik klets de mijne er tegen aan! De stemming zit er goed in, het begin van het spreekuur bevalt me wel. Dan natuurlijk serieus… Ik laat hem de medische documenten vanuit Bangkok zien en naast voetbalfan te zijn blijkt deze kerel ook snel te kunnen schakelen naar waarvoor hij wordt betaald. Hij geeft blijk van kennis van zaken wat ons gerust stelt. Hij heeft maar even een korte blik nodig en legt dan zelf uit wat er aan de hand is wat overeenkomt met de diagnose in Bangkok. Hij begint weer even te lachen en vertelt mij dat hij in de jaren dat hij in Australië is nog nooit iemand heeft gehad met deze bacterie. Komt helemaal niet voor in Australië maar wel in zijn thuisland Nigeria. Hij is goed op de hoogte wat dit kleine organisme voor ellende kan veroorzaken. Na een korte inspectie van mij, geeft hij aan een controle bloedtest te willen doen.  Vanmiddag kunnen we de resultaten ophalen maar als het lichaam niet liegt…. dan moet dit een goede uitkomst zijn. Mijn klachten zijn nagenoeg verdwenen en ik voel me super!

Morgen vertrekken we vanuit Jurien Bay naar Kalbarri National Park, een paar honderd kilometer naar het noorden. We zijn er klaar voor…

Nb.
De route naar het noorden wordt steeds rustiger, dwz steeds minder bewoonde wereld en dus ook minder voorzieningen op het gebied van bv. Internet. Een vloek en ook een zegen om back to basic te gaan. We kunnen niet inschatten hoe vaak we de komende tijd gebruik kunnen maken van dit medium. Maar geen bericht is hier in ieder geval een goed bericht….

G-day mates!