New Delhi "vanachter de geraniums"

Het is inmiddels 12 maart en we zijn in Hong Kong. De laatste dagen in India zijn we niet meer aan sight seeing toegekomen....De middag na het feestvieren van het Holli Festival in Agra voelde ik me al niet helemaal OK. Eerst dacht ik, nee beter gezegd: hoopte ik, dat ik het me verbeeldde maar helaas... de laatste nacht in Agra was een onrustige al blevende lichamelijke klachten nog uit. Eenmaal om 6 uur 's ochtends in de trein van Agra naar New Delhi, een rit van 4,5 uur, voelde ik me met de minuut slechter worden. Had ik de vorige voedselvergiftiging in Varanasi niet goed uitgeziekt? Whatever! Ik voelde me NU slecht, het enige wat er toe doet. Naast de eerdere buik- en darmklachten had ik nu ook een behoorlijke koorts. Ik kon mezelf niet temperaturen maar ik had het idee dat ik bijna kookte, de rillingen over mijn hele lijf. Een half uur voor aankomst in Delhi neem ik een antibioticumtablet die ik van mijn huisarts had meegekregen omdat ik het gevoel had geen meter meer te kunnen verzetten en alhoewel ons geboekte hotel in Delhi dichtbij het treinstation ligt(5 minuten lopen) heb ik het gevoel dat ik het niet ga redden, dus de antibiotium maar gebruiken. Vlak voordat de trein aankomt op het eindstation voel ik een lichte verbetering en voel een sprankje vertrouwen om de laatste 5 minuten te lopen naar ons hotel. Eenmaal aangekomen, starten we de wandeltocht en het lukt me zelfs niet meer een chagrijnige kop te trekken.... tis nu echt goed raak! Eindelijk zijn we bij de receptie en het inchecken gaat gelukkig snel en eenmaal op de kamer plof ik op bed. Berryl bestelt wat roomservice maar het lukt mij nog niet om water en droog brood binnen te houden. De eerder genoemde lichte verbetering is al lang weer verdwenen en ik lig te klappertanden in bed. Malaria? Deze gedachte schiet ook voorbij en Berryl heeft gelezen dat er een artsenpost in dezelfde straat van ons Hotel is gelegen, pakt door en loopt hier naar toe. Ik zit volgens mij nog net geen bellen te blazen :-)... maar een stuiver zou ik mezelf niet geven. Dit is een tikkie erger dan de vorige keer en ik zie onze vliegreis morgennacht naar Hong Kong nog niet gebeuren.. 
5 minuten later is Berryl weer terug op de hotelkamer en zegt dat ze de arts heeft gesproken en deze mij graag wil zien. De artsenpost ligt ongeveer 500 meter verder van ons hotel maar ik zie er als een berg tegenop om er naar toe te lopen. Toch maar doorpakken om helderheid te krijgen en hopelijk goede medicatie. Eenmaal buiten bij het Hotel strompel ik als een 80 jarige door de herrie van de straten van Delhi. Een riksjarijder stopt en vraagt waar we naar toe moeten en Berryl wijst hem naar de artsenpost. 50 Roepies roept de man, wat een achterlijk hoog bedrag is voor zo'n klein stukje, en ziek of niet....we blijven natuurlijk Hollanders dus Berryl roept geïrriteerd dat dit veel te veel is en ik roep met mijn "laatste" krachten en klappertandend dat hij ons niet naar Nederland hoeft te brengen!!!! De man brengt ons uiteindelijk voor 20 roepies...toch weer 30 roepies verdiend denk ik bij mezelf maar na deze adrenaline stoot van de verbale stoeipartij voel ik al weer snel de ellende in het lijf. Bij de artsenpost aangekomen, word ik direct door de arts op een krukje geplaatst. De wat oudere man men een rode stip op z'n voorhoofd(ik vermoed een Hindoe) straalt veel rust uit. Hij noemt een aantal klachten die ik kan bevestigen en hij vertelt wat hij gaat doen en waarom. De rust van de man slaat op mij over en ik vertrouw de kerel. Eerst hartslag daarna temperaturen, longen beluisteren en tenslotte "een keelonderzoek". Met een kleine, goedbedoelde grijns op zijn gezicht zegt hij dat ik een voedselvergiftiging en bacteriële infectie aan mijn luchtwegen heb opgelopen, komt vaker voor bij toeristen zegt hij glimlachend.... Als een boer met de bekende pijn lag ik een beetje terug. Enigzins opgelucht door de diagnose en vooral door de opmerking van de man dat dit prima in orde komt en dat ik morgen nog niet beter zal zijn maar wel goed genoeg om te reizen als ik direct start met de medicatie die netjes wordt uitgesorteerd door een assistent. De man neemt de tijd en lijkt Berryl een snelcursus KNO geneeskunde te willen geven want hij vraagt mij opnieuw mijn mond wijd open te doen en samen met de arts staat Berryl in mijn mond te kijken. Inmiddels voel ik mijn inwendige alarmbellen al weer rinkelen en roep 3 keer achter elkaar, een beetje benauwd, "thank you!".... bedoeld als hint om nu zo snel mogeljik weer terug te gaan naar de hotelkamer. Maar.... de hint wordt niet opgepakt en Berryl, inmiddels ook opgelucht dat we weten wat mij mankeert, staat lachend met de arts te praten over de symptonen, hoe je zo iets oploopt en hoe je het kunt voorkomet etc. etc... Ik, nog steeds met mijn mond wagenwijd open maar mijn billen inmiddels stevig tegen elkaar aan, hou het niet meer en het laatste wat ik wil is om "inwendig DNA materiaal" van mijzelf achter te laten in "de behandelkamer"....dus roep ik dat we nu ECHT moeten gaan.... Berryl kijkt naar me en ziet nu ook dat het menens is en er met spoed gehandeld moet worden. We bedanken de man, rekenen snel af en nemen de verschillende(3 in totaal) medicatie mee naar buiten en klampen de eerste riksjarijder aan.... Ik hoor die vent 50 roepies zeggen...Ik denk: Man, je kunt wel 100 krijgen maar als de sodemieter rijden!!!!!...ik zeg prima maar snel rijden!! De straten in India hebben veel kuilen en oneffenheden dus die laatset 500 meter tot aan het hotel waren een apotheose, beelden van een rit op een olifant in Nepal 7 jaar geleden schieten als een deja vu voorbij maar....het verhaal heeft gelukkig een Happy End dit keer. Op de hotelkamer start ik de medicijnenkuur en 's avonds voel ik een lichte verbetering. Eten gaat nog niet goed maar water blijft binnen. Na een lange nacht slapen en zweten, word ik een stuk beter wakker. Voel me nog steeds slap maar met nog een hele dag op de hotelkamer in bed voor de boeg, heb ik vertrouwen in de vliegreis vanavond om 23 uur naar Hong Kong.

Delhi, een mooie stad "vanachter de geraniums"