Monniken en Olifanten

De afgelopen dagen in Luang Prabang hebben we heerlijk uitgerust. Ons slaapadres is fantastisch, het eten wordt op het eigen balkon bezorgd, tijdens het ontbijt met vers fruit zien we de vissers voorbij varen en het personeel is erg vriendelijk en relaxed. Dat ervaren we in het geheel als een verschil t.o.v. Thailand, waar het naar onze mening wat schreeuweriger en meer opdringerig is dan hier in Laos. Mensen zijn vriendelijk en na één keer vragen of je gebruik wilt maken van een tuk tuk laten ze je daarna gewoon met rust. Heerlijk! We hebben overwogen om vanuit Luang Prabang verder naar het noorden te trekken naar de grens met China maar vanuit Luang Prabang vonden we dat teveel gedoe. Wederom een 2 daagse met een boot of erg lang(2 dagen) met een publieke bus. Helaas gaan er alleen vanuit Vientiane vluchten naar het noorden. We besluiten daarom 5 extra nachten bij te boeken in Thongbay Guestbay omdat het ons zo goed bevalt.  Een paar dagen geleden worden we gevraagd door het personeel of we hen willen vergezellen bij de “bedelprocessie” van de monniken in de stad. We zeggen natuurlijk ja en worden de volgende ochtend om 5 uur gewekt….. en vertrekken om half 6 naar het centrum. Het personeel heeft dan al rijst gekookt en ander eten ingepakt  voor de monniken. Iedere ochtend tussen half 6 en half 7 lopen de ongeveer 300 monniken van Luang Prabang de route van de bedelprocessie. Voor hen een spirituele gebeurtenis, op de blote voeten voor het directe contact met de aarde. De monniken worden, zoals in heel Azië, onderhouden door de gemeenschap door het verstrekken van voedsel in de ochtend en soms ook door giften. Zelf hebben ze geen bezittingen. Het is een mooie gebeurtenis, de stilte waarin de vele oranjehemden door de straten lopen is sereen. De vele mensen die met hun pannetjes langs de weg staan en het voedsel bij de monniken in een soort van pan doen, heeft iets vertederends. Berryl wordt gevraagd of ze mee wil helpen het voedsel uit te delen en dat doet ze natuurlijk. Na ongeveer een uur gaan alle monniken terug naar de 11 tempels en wij naar ons huisje waar we van een heerlijk ontbijt genieten!

n.b. wij hadden een beetje medelijden met de monniken omdat ze wel erg veel rijst kregen en als je dat niet zo lekker vindt heb je wel een probleem…. Maar wij hebben gehoord van het personeel dat familie van de monniken gedurende de dag wat meer afwisselend voedsel brengen en ook de monniken per dag een gevarieerde maaltijd krijgen haha… gelukkig maar.

’s Avonds gaan wij eten bij Tamarind Restaurant wat door vele reizigers wordt aangeraden. Lao style eten in een ontspannende omgeving. En dat kunnen wij beamen! De sfeer is erg goed, het eten super, strakke inrichting en de bediening erg vriendelijk. Op dit soort momenten hebben we bijna niet meer het gevoel in een ontwikkelingsland als Laos te zijn. Luang Prabang is een leuke en gezellige stad met veel restaurants en cafés. Als we een dag fietsen huren en wat verder buiten de stad komen zien we een beeld wat een betere afspiegeling is van het arme land.

Gisteren zijn we op excursie geweest naar een olifanten kamp. Bij de excursie inbegrepen zit een uur rijden op een olifant en daarna het baden met de olifanten in de rivier. Na een wat ongelukkige rendez vous met deze kolossen jaren geleden in Nepal(intimi kennen het verhaal..) ga ik voor de herkansing! De dag van de excursie voel ik mij kiplekker en dat is al een pluspunt. We worden op tijd opgehaald bij ons Guesthouse en rijden ongeveer een half uur later het kamp binnen. We zijn met nog een ander (engels) stel en als we uitstappen begint één van de olifanten luid te trompetteren. Wetende dat olifanten niets vergeten, denk ik eerst nog dat het wellicht die ene is uit Nepal maar dat is gelukkig niet het geval. Er is een kleintje van 3 jaar bij de kudde en die werd teruggeroepen door Ma Olifant omdat ze te dicht bij ons in de buurt wilde komen. Althans dat  was de uitleg van de Mahoud(olifantentrainer) toen deze onze enigszins geschrokken gezichten zag…..
Na een welkomstgroet van de baby olifant en een korte uitleg lopen we naar het verhoogde platform om vandaar in de 2 persoons bak, die op de rug van de olifant is gebonden, te klimmen. Een knaapje van ik schat 8 jaar oud komt schreeuwend(dat blijken later instructies voor de olifanten te zijn) handig de olifant opklimmen, draait zich om en kijkt ons breedgrijnzend aan. Hij zegt dat hij de olifant “zal besturen”… Nou vooruit dan maar, we kunnen toch geen kant op. Het ventje laat zich handig in de grote nek van de olifant zakken, klemt zijn benen achter de grote oren en geeft o.a. met zijn voeten instructies aan de olifant. En verrek… het kolos komt in beweging en loopt weg van het kamp. Na 10 minuten is het wat tijd voor wat actie want de kleine kerel zegt dat hij de olifant instructies gaat geven om hard te lopen en…. Ja hoor, na een paar onduidelijke oerkreten en het trappen van de hakken in de dikke nek van de olifant begint deze mollige viervoeter het op een rennen te zetten.  Het bakje waarin we zitten springt alle kanten op en zo ook onze organen…we kunnen er nu hartelijk om lachen. Na een uurtje komen we terug, krijgen we wat water en worden we gescheiden van het engelse stel. Zij gaan verder om grotten te bezichtigen en Berryl en ik blijven over om met de olifanten te baden en ze te wassen. We worden verzocht zelf beneden naar de rivier te lopen en omdat het heeft geregend is dit spekglad. Voorzichtig gaan we neerwaarts maar dan horen we ineens de olifanten achter ons, die zijn natuurlijk veel sneller. We besluiten hen voorrang te geven, blijven in de bosjes wachten tot ze voorbij zijn. De 2 olifanten liggen al lang een breed te badderen met de trainers voordat wij de rivier in stappen. Het voelt even onwennig om met kleren aan te zwemmen maar als we aankomen bij de grote vrienden is het dat snel vergeten. We vinden het werkelijk een super ervaring om bovenop de olifant de klimmen, in de nek te zitten en door de instructies van de trainers er weer vanaf te worden geworpen door de olifanten!! Ze schudden één keer met hun nek en daar plonsen we weer het water in. De grote goedzakken laten veel toe, we mogen op hun rug staan en aan hun oren trekken om erop te klimmen. We krijgen af en toe een douche via de slurf aangeboden en voor zover we het kunnen inschatten lijken de beesten het net zo gaaf te vinden als ons. De trainers zijn net als ons ook weer 10 jaar oud en springen, duiken en maken salto’s vanaf de olifant. Ik kijk naar Berryl en zie een grote grijnzende treiter, dit is vet gaaf!!! Het badderen duurt ongeveer 45 minuten en dan worden we door de olifant netjes naar boven gebracht. Het is even onwennig om niet in een bakje maar in de nek van de olifant te zitten, ik pak de grote oren strak vast maar ontspan na een tijdje. In het kamp zakken de olifanten door hun knieën zodat we gemakkelijk af kunnen stappen. De rest van de dag lopen we nog met een grote grijns op ons gezicht door Luang Prabang!