Medische behandeling in China

In tegenstelling tot eerdere berichten zijn we een paar dagen extra in Yangshuo gebleven. Mijn gezondheidsklachten verergerden zich op onze oorspronkelijke dag van vertrek, de 25^e. We wisten dat in Guilin een goed internationaal ziekenhuis zit met artsen die goed engels spreken en met westerse standaarden. Na een kort overleg met de eigenaar van het guesthouse belt hij met het ziekenhuis. Wij kunnen zonder afspraak langskomen, melden bij de Emergency en dan worden we naar de juiste afdeling/persoon gebracht. Een paar minuten later arriveert er een taxi bij het guesthouse, daar had de eigenaar voor gezorgd, en die brengt ons naar het busstation van Yangshuo. Vandaar is het nog 1,5 uur met de bus naar Guilin. Al met al gaat de reis best voorspoedig maar ik ben blij als we op het station van Guilin staan. Nu “alleen nog even” een taxi regelen die ons naar het ziekenhuis kan brengen.... Er staan 8 taxi’s te wachten en vol optimisme vraag ik aan de eerste in het engels of hij ons naar het internationale ziekenhuis kan brengen. De man kijkt alsof hij water ziet branden of ik moet mijn gulp open hebben gehad want hij begrijpt er helemaal niets van. De volgende dan maar…. daar hetzelfde probleem. Lachend en chinees met elkaar pratend over en wijzend naar ons staat de kliek bij elkaar. Voor het eerst in China voel ik een behoorlijke irritatie opkomen, waarschijnlijk met mijn gesteldheid te maken en mijn onzekerheid over de verklaring van mijn klachten. Ik banjer weer naar het groepje toe en doe met veel geluid een sirene na: TATUU TATUU TATUU!!!!!!!!!!!! De ergernis druipt ervan af en iedereen is onmiddellijk stil, ik wijs naar mijn buik en doe alsof ik kramp heb. Het kwartje valt….. één van de chauffeurs zegt dat we in moeten stappen en opgelucht nemen we plaats op de achterbank. Na een paar minuten schiet het door mijn gedachten: Als hij ons maar niet bij het politiebureau of de brandweerkazerne af gaat zetten… een kleine glimlach krult om mijn mond. Ook Berryl lacht, waarschijnlijk 2 zielen met dezelfde gedachte..
Niet veel later stopt de taxi bij het ziekenhuis, betalen we de man en lopen naar de Emergency. Ik zeg tegen de zuster achter het loket dat we gebeld hebben en dat ik graag een arts wil spreken. Helaas, geen engels. Ook inmiddels andere, nieuwsgierige zusters en artsen die zich om ons heen hebben verzameld spreken geen woord engels. Ineens valt het kwartje… we zijn naar het verkeerde ziekenhuis gebracht. In- en uitwendig begin ik behoorlijk te vloeken, van enige verlichting of overgeven aan de situatie zoals die is…is geen sprake. Ik ben inmiddels aardig f…d up! Één van de zusters zegt: please follow me. Ik kijk naar haar alsof ze een Engel is. We worden bij een arts in één van de kamers gebracht en die spreekt een ietsiepietsie engels. Ik had voor de zekerheid een kladblokje meegenomen en aan de hand van een tijdbalk, de antibiotica medicijnen die ik in India had gekregen en met het betere “Hints”-werk(was niet zo’n moeilijke opdracht om darmproblemen uit te beelden) hebben we contact. De man schrijft wat op papier(wat net zo goed Nasi Rames had kunnen zijn…), overhandigt mij dit en zegt dat ik naar de 5^e verdieping moet. Naar het laboratorium waar ik dan een deel van mijn dna in een kuipje moet doen. Dat wordt dan onderzocht. Gelukkig, deze aanwijzing klinkt hoopvol. Samen met Ber naar de 5^e en daar lever ik het briefje in, krijg een plastic kuipje en 2 chinese stokjes in mijn handen gedrukt. Nou ja, kan ik ook nog het potje vullen met stokjes ipv een lepel maar ach… ik ga niet klagen nu ik zo dicht bij de uitkomst ben. 5 minuten later lever ik “mijn bijdrage” in en de arts/laborant zegt dat ik in de wachtkamer mag wachten. Hij zegt trouwens niets, hij wijst naar de stoelen en dat is voldoende. Na een tijdje is de man er weer en geeft hij mij het papier met “de uitslagen”.  We gaan weer terug naar de Emergency-arts en die bekijkt de uitslag zorgvuldig, al snel begint hij te lachen. Ik voel enige opluchting, dat zal wel geen slechtnieuwsgesprek worden maar je weet het nooit natuurlijk….Nothing Wlong with youl dloppings.. Niks mis met mijn poep…een beetje opgelucht maar ook weer niet want ik heb toch al ruim 2 weken darmklachten die toch naar iets anders verwijzen. De arts gaat verder in zijn beste engels. Hij zal mij nieuwe antibiotica voorschrijven. Ik vraag hem wat de uitslag precies betekent, wat is er getest en waarom hij antibiotica voorschrijft als “my dloppings” OK zijn? Dit is een brug te ver en wij nemen afscheid van de arts, halen bij een ander loket de nieuwe antibiotica op. We rekenen in totaal 1,50 Euro af, dit is inclusief laboratoriumkosten, consult arts en antibiotica. Da’s niet duur, denk ik nog als een echte hollander maar ik voel me nog niet helemaal gerust.

’s Avonds weer terug bij het guesthouse vertelt de eigenaar, na ons verhaal, wat wij ook al wisten. We zijn bij het verkeerde ziekenhuis geweest. Hij zegt dat er een Dokter Lily Li in Yangshuo is die zeer goed engels spreekt, 16 jaar arts is geweest in verschillende internationale ziekenhuizen en die ook de traditionele chinese medische behandelingen beheerst. We besluiten de volgende dag bij haar langs te gaan al is het alleen maar om een uitleg te vragen over de uitslagen die we mee hebben gekregen. De volgende ochtend zijn we rond half 12 bij de praktijk van Dr. Lilly Li. Ik zie 2 meisjes bij de receptie die een bak Noodles naar binnen lepelen. Ik vraag of ik dr. Lilly Li kan spreken ivm gezondheidsklachten. Één van de meisjes, gekleed in een kittig roze Winnie de Pooh vest met een gewatteerde capuchon, staat op en vraagt ons te volgen. In een afgesloten kamer vraag ik haar of we de dokter kunnen spreken waarop ze antwoordt: I am dr. Lilly Li……          Dusssssssssssss……
Ik kijk nog eens en zie aan haar gezicht dat het zeker geen meisje is maar die kleren… en dan nog zo’n Beyoncé tasje om haar schouders…. Ik waag het er toch maar op, heb niets te verliezen. Als ik het verloop en de huidige status van mijn klachten uitleg, stelt Dr. Lilly een aantal gerichte vragen die erop wijzen dat ze weet waar ze het over heeft. Als ik de vragen beantwoord, legt ze uit wat er vermoedelijk met mij aan de hand is en dat dit gebruikelijke klachten zijn. De uitslagen van het laboratorium vertaalt ze voor mij en legt uit wat het betekent. Ik merk een enorme verschuiving van mijn perceptie, van een “kittig meisje” zie ik ineens een arts. Ze doet een aantal korte onderzoekjes bij me en legt uit wat de uitkomsten betekenen. Alle klachten/uitkomsten houden natuurlijk verband met elkaar. Ze stelt me voor de keuze: Wil ik verder met de antibiotica kuur die de arts in het ziekenhuis heeft voor geschreven of wil ik de traditionele chinese geneeswijze gebruiken voor dit lichamelijke probleem. Ik vraag haar waarom de arts in het ziekenhuis mij antibiotica voorschrijft als “my dloppings” OK zijn. Dr. Lilly Li zegt dat er in China te gemakkelijk antibiotica wordt voorgeschreven en dat dit een slechte zaak is. Ik vermoed dat mijn huidige klachten voor een groot deel door de eerste kuur worden veroorzaakt en vermoed dat ik bij een 2^e kuur helemaal geen goede bacteriën meer over houdt in mijn darmen. Ik kies dus voor de Chinese wijze en zo geschiedde…. Inmiddels heb ik 2 acupunctuur behandelingen gehad en na de eerste behandeling voelde ik al direct de spanning in mijn maag en darmen wegebben…. Sceptici zullen zeggen: Placebo effect maar dat keur ik ook goed.  Het gaat uiteindelijk om het elimineren(om maar een woord te gebruiken…) van de klachten. De naalden in mijn buik voelen vreemd en ik heb het gevoel dat ze een aantal organen prikt maar dit voelt niet vervelend. Ook voel ik kleine elektrische schokjes… Al met al lig ik een uur op de behandeltafel. Vandaag de 2^e en laatste behandeling gehad. Ik krijg voor 30 dagen medicinale thee mee om mijn darmen te reinigen. Het ziet er niet uit, smaakt ook zo ben ik inmiddels achter na het eerste zakje…, maar alles voor de goede zaak.

Morgen gaan we dan echt naar Jiujiang en samen hopen we dat het herstel van de laatste 2 dagen zich voort zal zetten!!!