De laatste dagen in Yuangshuo

Hoera! Ons reislog is weer bereikbaar! Ook de stie van de Rabobank leeft weer! Het is in China niet ongebruikelijk dat sommige sites niet bereikbaar zijn en dat is niet onoverkomelijk maar deze 2 sites zijn toch wel handig om te kunnen gebruiken! 

Zaterdag 24 maart en binnenkort vertrekken we naar Jiujiang, een stad dichtbij Lushan National Park. We hebben 8 nachten geslapen in het Ecofarm Guesthouse en dat is ons erg bevallen. Alles klopte deze week. De accommodatie, de eigenaren, de omgeving en het eten. We hebben ons o.a. vermaakt met bamboeraften, waarbij we op 2 stoeltjes op een bamboevlot mochten zitten. Een erg leuke attractie, heerlijk op het water en het Karstgebergte aan beide zijden van de Yulong rivier bewonderen, prachtig! We hebben aalscholvers zien vissen, een touwtje om hun nek waardoor ze de vis niet kunnen doorslikken maar net niet strak genoeg om te stikken… Nadat de visser voldoende vis heeft gevangen mogen de harde werkers zelf nog een paar visjes verorberen voordat ze “huiswaarts” keren. Iedere dag hebben we gewandeld of gefietst door de schitterende omgeving, Berryl ook voorop de tandem en ik in de “loslaat-oefening”. Onze eerste teambuildingsessie hebben we met succes afgerond! Gisteren zijn we op de fiets naar Yangshuo gegaan om daar bij de Mc Donalds te eten. Kijk, het eten in China is erg lekker en ook de Indiase keuken kon ons erg bekoren maar na een tijdje heb je ook wel weer eens zin in een double cheeseburger menu  dus…. zo gezegd, zo gedaan. Aan het einde van de ochtend fietsen we via een omweg naar Yangsuo en een uur later zitten we van 2 double cheeseburger menu’s te smullen. Een tafel achter ons zit een blanke man, schat hem ongeveer begin 50, die ons af en toe “observeert”. In het begin let ik er nog op maar het duurt niet lang of ik ga helemaal op in mijn vette hap! Dan staat de man aan onze tafel en vraagt waar we vandaan komen en hoe lang we al in Yangshuo zijn en wat onze (werk)achtergrond is. We raken aan de praat en Tom, zo blijkt de man te heten, vertelt dat hij leraar is en al 5 jaar les geeft aan een meisjes school in Yangshuo, The English Wisdom Girlschool. Vanmiddag moeten de studenten sollicatiegesprekken oefenen aan de hand van hun resume/cv. Hij vraagt wat onze plannen zijn voor de rest van de dag en als we zeggen dat we die niet hebben, vraagt hij of wij de gesprekken willen afnemen en de studentes feedback willen geven aan het einde van het gesprek. Ber en ik kijken elkaar aan en zeggen gelijktijdig: Sure, we would like to do that! Een onverwacht leuk evenement en die pakken we met beide handen aan. We spreken af met Tom dat we om 14:00 uur bij de school zijn. Als we daar aankomen staat Tom ons al op te wachten, we krijgen een rondleiding door het schoolgebouw en worden in de klaslokalen al voorgesteld aan de studentes, die na veel gegil, gegiechel en zenuwachtige trekjes eerst graag met ons op de foto willen. Tuurlijk werken we daar aan mee. Tom legt ons nog wat uit wat ongeveer de bedoeling is en Berryl en ik splitsen ons over 2 klaslokalen. Die middag nemen we ongeveer per persoon 20 “sollicitatiegesprekken” af. Het is een feest om jonge mensen te zien die zo betrokken en leergierig zijn. Het is een private school wat betekent dat de kosten hoger liggen dan een overheidsschool. Het grootste deel van de studentes(gemiddeld tussen 20 en 25 jaar) heeft de opleiding zelf bij elkaar verdiend. Al op vroege puberleeftijd werken ze in een hun vrije uren voor reisbureaus, bediende in een restaurant etc… om dit kunnen bekostigen. Geen studiefinanciering maar zelf sparen. Ik (en Berryl ook) ben onder de indruk. Zoals Tom al had gezegd, hebben chinezen moeite met Engels praten en vooral het uitspreken van engelse woorden. Vind ik niet gek want als ik de klanktonen van Chinees hoor, dan zouden wij daar ook een zware dobber aan hebben.. Het “sollicitatiegesprek” is bedoeld om hun engels te testen en om zichzelf te kunnen verkopen. Aan het aan het einde van de gesprekken geven Tom en ik iedere kandidaat feedback over het gesprek en hier ook weer de gretigheid waarop dit wordt opgepakt. Chinezen willen heel erg graag leren en zijn kei en keiharde werkers. Ik heb daar nu al diep respect voor. Uiteraard heeft ook deze medaille een andere zijde maar toch… De dagen in de omgeving van Yangshuo hebben we de mensen alleen maar zien werken. Van zonsopkomst tot zonsondergang. Man en vrouw, jong en oud. Af en toe voelde het een beetje ongemakkelijk als we vanaf ons balkon niets zaten te doen maar dat duurt niet lang….

Vanavond zijn we door de familie van het Guesthouse uitgenodigd voor een “afscheidsetentje” . We zullen o.a. dumplings gaan eten(gevulde deegvorm), Berryl wordt uitgenodigd in de keuken om te kijken en… mee te helpen. Ik mag me weer terugtrekken op ons balkon en zie de opa van het gezin met 2 luid kakelende kippen onder mijn balkon voorbij lopen. Het vlees voor vanavond…… want alles is hier vers. De groente wordt uit eigen land geplukt en het vlees dus ook… Ik kijk gebiologeerd hoe de man op zijn hurken de beide kippen keelt , plukt en verder klaar maakt voor bereiding. Een kleine rilling over mijn rug want ik vind het toch “naar” om een levend wezen zijn laatste “gevecht” te zien voeren. De realiteit is ook dat ik er bij muggen en andere insecten niet zo veel moeite mee heb…. en in onze vleesindustrie gaat het er zeker niet prettig aan toe met dieren. Deze kippen hebben een tijd(hoe lang is onbekend) op het  land mogen rondhuppelen in alle vrijheid en dat is wat waard. En ervaring leert dat dat de smaak erg ten goede komt.

Het avondeten met de familie is een feest. We zitten met 20 chinezen aan tafel waarvan er één engels spreekt, de jonge eigenaar van het Guesthouse. Hij stelt ons voor aan zijn familie en anders om worden ons de anderen voorgesteld: vader, oudste zuster, jongste zuster, neef, nichtje, oom, vrouw etc. etc. Na goedkeurende knikken over en weer gaan we eten…. wat een ervaring! Een kakafonie van gesmak, geslurp, gespuug en ander soort van lichamelijke klanken. Breedgrijnzend eet ik weldadig de noodles en verse groente naar binnen  met mijn stokjes, luid smakkend doe ik mij tegoed aan een kippepoot  en slurp als een afvoerputje de gemberthee naar binnen en niemand die mij een corrigerende tik op mijn achterhoofd geeft. Volgens de eigenaar is het erg beleefd om veel geluid te maken om te laten blijken dat het eten lekker is en lekker is het zeker. De enige die stil zit te eten is Berryl, niet dat het haar niet smaakt maar het is te onnatuurlijk om hier aan mee te doen. Tegenover mij zit de neef van 2 bij 2 meter(lijkt op een sumo worstelaar), hij geeft me het bord met de kip aan en spuugt tegelijkertijd wat botjes op tafel. De dag en de week kunnen niet meer stuk, een prachtige afsluiting van een prachtige week. We krijgen aan het eind van het maal van ieder familielid een hand en wensen hen in het chinees(jaja…opgezocht op google vertaler en daarna veel geoefend met uitspreken) Welterusten. Dat wordt met gejuich ontvangen!