Het leven van een Bollywoodster

Zondag 19 februari, we zijn 2 dagen geleden met de trein vanuit Kochi aangekomen in Kannur wat in het noorden van de provincie Kerala ligt. Volgens Stanley, van het reisbureau in Kochi, een kustplaats wat nog niet ontdekt is door het toerisme en dat klopt. Wij zijn inmiddels 2 keer naar het strand gegaan en welgeteld één westerling gezien en gesproken nl. onze buurman in Hotel Savoy. Het is een Italiaanse pensionado die hier ieder jaar 2 maanden is om van het lege strand te genieten. Zoals gezegd geen toeristen, dus ook geen “toeristische inrichting”. Geen boulevard, geen restaurantjes, winkeltjes aan het strand. We merken als snel dat dit geen vergelijking is met Varkala waar we eerder met Stef en Door waren. Het is even schakelen maar dan zien we al snel de voordelen, niet om de 2 meter “no” te hoeven zeggen tegen de vele verkopers, geen mensen die om geld vragen en het hele strand bijna voor ons alleen behalve in het weekend. Gisteren zijn we nl. eind van de middag, wanneer de temperatuur dragelijk is geworden(ik schat rond de 27 graden), naar het strand vertrokken en troffen daar veel grote Indische families die van het weekend genoten aan het strand. We waren nog geen 100 meter het strand opgelopen en werden al “omsingeld” door een tiental Indiërs die graag met ons op de foto wilden…. We waren al wel gewend, en zeker in Kannur, om bekeken en nagekeken te worden door de locals. Handen schudden, vragen beantwoorden over waar we vandaan komen en hoe we heten etc. is bijna een dagtaak in het centrum van deze stad.  Maar hier aan het strand lijkt het erop alsof we beroemde bollywood sterren zijn en ik heb het vanochtend nog gecheckt in de spiegel en kan met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat dit niet het geval is :-) Wellicht is het zo dat de locals Berryl verwarren met Poshy Spice maar ook dat is zeer onwaarschijnlijk omdat ik natuurlijk wel het balgevoel heb van David Beckham….maar niet de looks. Anyway, we spelen het maar gewoon even mee, houden er zelfs rekening mee dat we straks nog handtekeningen moeten uitdelen maar zover komt het niet. Werkelijk, voordat we er aan toe komen onze kleren uit te trekken en de zee in kunnen springen in onze badkleding, moesten we nog een paar van deze ongebruikelijke “hindernissen” nemen. Waarschijnlijk staan wij nu op een fors aantal Indische Facebook pagina’s. Een paar blanken is schijnbaar een enorme attractie en dat wordt er niet minder op als Berryl in haar bikini en ik in mijn zwembroek de zee in loop. We zien vele grijnzende gezichten en mensen die naar ons wijzen en we snappen het…  de Indiërs zelf genieten van de zee in volledige kleding. Vrouwen in mooie Sari’s en de mannen in o.a. Kurta’s en ja dan zijn een paar melkflessen voldoende om te schateren. Wij lachen er ook maar om en ook om het grappige gezicht van zwemmende jurken..

Nog een voordeel van een niet toeristisch stadje zijn de prijzen. Als echte hollanders houden we dat natuurlijk ook scherp in de gaten. Een ontbijt bij een kraampje aan de overkant van het hotel kost 50 cent en daar krijgen we 2 thee en ieder 2 witte broodjes met een zoete inhoud(Creambuns) voor. Het is erg leuk om daar ’s ochtends met lokale riksja-rijders, krantenbezorgers etc samen te staan ontbijten. Een uitgebreide warme maaltijd kost amper 200 roepies(3 euro) met z’n 2-en en daar krijg je echt heerlijk eten voor, met een fles water en  vers fruitsap(ananas, sinaasappel, mango etc..). Ok, de gezelligheid in het restaurant laat te wensen over en de tl-lampen zijn zo fel dat je alle oneffenheden en vlekken op de muren goed kunt zien maar dat went. De smaakpolitie zou hier zeker geen sticker op de voordeur plakken maar het eten smaakt prima.

Het hotel Savoy is een oud Brits gebouw, weet niet waar het voor diende maar de kamers zijn erg ruim, sober en  schoon. En er is een veranda voor het huisje waar we heerlijk in de schaduw kunnen zitten en het leven van deze stad en hun bewoners voorbij zien komen. ’s Ochtends als we de deur open doen, komt de portier van het terrein al aangerend met 2 kranten en even later brengt hij 2 kopjes thee en ontwaken we rustig. Het huisje, want dat is het eigenlijk, kost ons 10 euro per nacht. We hebben eerder in India luxer en duurder geslapen maar zijn hier nog nooit boven de 27,50 euro uitgekomen, dat was Varkala. Maar goed, als “echte bollywoodsterren” kunnen we ons dat natuurlijk wel permitteren…