Van Kannur naar Mangalore

Woensdag 22 februari en vandaag vertrekken we met de trein van Kannur naar Mangalore om vervolgens 23 februari met het vliegtuig van Mangalore via Mumbai naar Nagpur te vliegen. Nagpur is naast Jabalpur een van de steden waar je een aantal bekende en minder bekende nationale parken kunt bezoeken zoals Kanha National Park, Bandhavgarh National Park en Pench National Park. We hebben een 3 daagse tour geregeld vanuit Nagpur naar Pench National Park. Van de 3 parken de minst bekende en kleinschaliger maar hier konden we naar omstandigheden "de beste prijs/kwaliteit regelen", de parken zijn schrikbarend duur in vergelijking met de rest van India. Een 3 daagse kost ons evenveel als 2 weken India. Anyway, we willen graag een aantal jeepsafari's maken door een an de parken en voor het geld slapen we in superluxe accommodatie, Mahua Vann Resort. We zullen in totaal 4 jeepsafari's maken.

Als we woensdag na 3 uur treinreizen om 11 uur 's ochtends aankomen in Mangalore is het al weer erg warm, de temperatuuur is de 30 graden al gepasseerd. We laten ons met een taxi naar het Poonja Hotel in het centrum brengen. Nadat we hebben ingecheckt lopen we, inmiddels in korte broek en teenslippers, door het centrum. De aandacht is hier gelukkig minder dan in Kannur, de laatste paar dagen waren we niet helemaal gelukkig met het feit dat we geen 2 meter buiten ons hotel konden zetten zonder aangeklampt te worden door locals. Erg vermoeiend. Ook aan het strand werd het met de dag erger, het was niet druk maar degenen die er waren vlogen als bijen op honing. Ook al lieten we duidelijk blijken dat we geen behoefte hadden aan een gesprek, en soms zeiden we dat ook rechtstreeks, het mocht niet baten. Even lekker met z'n 2-en op het strand was niet mogelijk. Maar gelukkig is Mangalore anders, we worden nog wel nagestaard maar verder niets. Nadat we ergens een lunch hebben genomen, laten we ons door een riksja naar de Sri Manjunata Tempel brengen om wat cultuur en religie te snuiven. Nadat we zijn aangekomen, laten we onze teenslippers bij de ingang achter en huppelen op onze blote voeten over de hete keien naar het eerst stukje schaduw op de binnenplaats van het complex. We staan daar nog maar net als we worden aangesproken door een aantal vrouwen die met hun handen naar hun mond wijzen. Ik denk: vragen ze ons om te komen eten? Nee, dat zal wel niet en we hebben toch net gegeten. Maar een van de vrouwen komt vastberaden op ons af en probeert in haar beste engels te zeggen dat we moeten eten, ik bedank haar vriendelijk maar Berryl wordt al "meegesleurd" de tempel in. Dat gaat allemaal heel snel en we laten ons dan ook maar gedwee meeslepen naar een grote ruimte binnen in het tempelcomplex. Aan lange tafels zitten daar al zo'n 100 mensen te eten, staan er ongeveer 20 pannen met voer op de grond en hindoe "monniken" lopen stevig zwetend in hun oranjegewaad en ontbloot bovenlijf driftig met verschillende pannen tussen de lange tafels en kwakken links en rechts gekleurde smurrie en rijst op bananenbladeren.....
Voordat we het beseffen, zitten we aan een van de lange tafels tussen de andere gasten, krijgen bananenbladeren voor onze neus, die met water worden schoongemaakt en de eerste rijst, dhal en andere gerechten worden op het blad gegooid en vormen een mooi kleurenpalet. We laten het maar gebeuren, ondertussen zoek ik nog snel naar de desinfecterende handcreme in mijn kleine rugzak... want bestek is niet aanwezig, en knik naar een aantal overburen die grijnzend naar ons kijken. Ik zie Berryl inmiddels ook wat meer ontspannen kijken en we knikken naar elkaar(praten is lastig gezien het lawaai in de zaal) alsof we willen zeggen: we gaan ervoor, we hebben onze diarree remmers bij ons... en daarnaast voelen we ons enigzins "verplicht" om na zo'n warm onthaal een poging te wagen nog wat meer eten naar binnen te werken...
Met een volle buik van de vorige lunch, beginnen we met onze handen te eten...AUW!...de rijst en overige prutjes zijn gloeiend heet! Tegenover ons hebben ze waarschijnlijk eelt op de vingertoppen want daar wordt al flink in de prut geroerd en gegeten. Even blazen dan maar, snel de vingers in de rijst en in het dichtsbijzijnde prutje roeren en ja... het lukt! Ik maak een "balletje" met mijn rechterhand en schuif het "vakkundig" in mijn mond. Het smaak echt lekker! Ik kijk opzij en zie Berryl hetzelfde kunstje flikken. We krijgen stralende, goedkeurende blikken van onze overbuurtjes voor onze pogingen en ach, dat er onder onze tafel net zoveel voer ligt als op de tafel, wordt ons vergeven....We eten nog wat we kunnen verwerken en dan stoppen we ermee, bommetje maar dan ook bommetje vol! We lopen(waggelen) naar de grote rij wastafels om onze rechterhand af te spoelen en lopen vervolgens naar een familie die verder op zit. Is het de bedoeling dat we ergens een gift doen voor dit warme onthaal? We vragen het aan een van de dochters die het beste engels spreekt, maar dat is volgens haar helemaal niet nodig. Het is een feestdag voor de Hindoes en iedereen is van harte welkom om mee te eten! De familie is reuze nieuwsgierig naar de Gora's(blanken) en er worden stoelen voor ons bijgeschoven. We zitten ongeveer een half uurtje gezellig te kletsen, gebarentaal te oefenen, handen te schudden en over en weer schouderklopjes te geven. Het voelt als een warm bad, niet opdringerig maar gewoon interesse in elkaar. Als we vertrekken loopt de hele familie, inclusief oma, mee om ons uit te zwaaien. Nog enigzins overrompeld rijden we in de riksja terug naar het hotel.

's Avonds drinken we op het dakterras van het Hotel een Kingfisher Strong met uitzicht over de stad. Het eerste biertje sinds 2 weken en het smaakt prima, we genieten van het uitzicht, de rust en het eten en duiken dan ons mandje in om te slapen.

n.b.

De diarree remmers konden in de tas blijven...