Ho Chi Minh en Phu Quoc

Na 3 dagen Ho Chi Minh zijn we nu op het eiland Phu Quoc. De vlucht naar dit eiland met een redelijk klein propellor vliegtuig was op z'n zachtst gezegd memorabel. De vluchten op de ochtend van vertrek naar Phu Quoc hadden vertraging ivm het slechte weer. Het is regenseizoen en de buien kunnen dan heftig zijn. Nadat het luchtverkeer boven en rondom het eiland wordt vrijgegeven, kunnen we redelijk snel aan boord van dit kleinere vliegtuig dus.... De handbagage past al niet in de opbergvakken boven ons en wij moeten zelfs gebukt lopen... Bij het snelheid maken op de startbaan wiebelt de kist al alle kanten op en als we de vaste  grond onder de wielen vandaan voelen, gaat dat nog een keertje in het kwadraat. Oh oh...ik ben al niet zo'n vliegheld en verwacht een lange reis die op papier maar 50 minuten zal duren. Een beter bewijs dat ratio en emotie enorm van elkaar kunnen verschillen is er niet want die 50 minuten duren voor mij een eeuwigheid en ik wist niet dat je in zo'n korte tijd tientallen keren "het onze vader" op kan lepelen en tussendoor nog kan mediteren :-)..... Als de landing wordt ingezet ben ik letterlijk aan het aftellen. Voor ons moet een vader 2 dochters gerust stellen die de hele vlucht al huilen, nog even en Berryl kan mijn handje ook vasthouden en geruststellende woorden zeggen haha.......En dan is het "touchdown" en zijn we veilig tussen de onweersbuien door geland! Het is een klein vliegveld met één aankomsthal dus we zien "ophaalman" van het resort al snel met ons naambordje. Inpakken en rijden maar. 15 minuten later staan we bij de receptie van het resort. We hebben een tuinbungalow geboekt en die ziet er fantastisch uit. Het hele resort trouwens. Het is er erg rustig, veel bomen, planten en daardoor dus ook vogels en vlinders. Het is af en toe oppassen met de kokosnoten die uit de boom vallen. Iedere dag drinken we er één. Verder vinden wij Phu Quoc niet echt bijzonder. Wij hadden ons er meer van voorgesteld gezien de vele positieve verhalen die we tijdens onze reis over dit eiland hebben gehoord. Misschien komt dat ook dat we aan het einde van het regenseizoen zitten, er zijn bv. 's avonds geen restaurants aan het strand. Maar het is een dikke voldoende, we zijn een beetje verwend geraakt door al het andere mooie in Vietnam. Hoi An heeft ons wat dat betreft erg verrast met fantastische stranden, mooier dan Phu Quoc. Anyway, het weer is wisselvallig. Iedere dag een hevige, korte onweersbui maar ook veel zon en het is warm. Het strand is 20 meter lopen van onze bungalow, die een grote veranda heeft met de meest heerlijke luie ligstoelen die we ooit hebben gehad!! Dus ook met regen zitten we lekker buiten, luisteren muziek en lezen een boek. Of zitten gewoon appelig voor ons uit te kijken, een soort van mediteren zeg maar. We kunnen de zee goed horen en dat is een goede hulp naar een diepere, rustige dimensie van ons bewustzijn. We blijven hier nog ruim een week en kunnen daardoor nog veel genieten van de rust en natuur.

De dagen in Ho Chi Minh zijn voorbij gevlogen. Ho Chi Minh is een grote stad met ongeveer 7,5 miljoen inwoners met alle voor- en nadelen die een grote stad heeft. Voordelen zijn o.a. de heerlijke straat-eettentjes waar je voor weinig geld heerlijk kunt eten. De buitenkeuken geeft je direct inzicht hoe je eten wordt bereid. Op een klein plastic kuipstoeltje zie je vanaf het terras alle mensen voorbij  komen en dat is een hobby die ons nog steeds niet verveelt. We hebben de 2e dag in Ho Chi Minh het oorlogsmuseum bezocht en alleen dit museum rechtvaardigt een bezoek aan de stad. Waar de Tuol Sleng gevangenis en de Killing Fields in Cambodja al erg indrukwekkend waren, zijn we bij dit museum letterlijk stil en flabbergasted...Kippevel in het kwadraat. Normaal gesproken zijn wij redelijk snel een museum weer uit maar hier lopen we in totaal 4 uur door de verschillende ruimtes. Het meest indrukwekkend is de ruimte met het verhaal, de foto's en levende slachtoffers van operatie Agent Orange. Levende slachtoffers want ook in de 3e generatie vietnamezen zijn nog veel slachtoffers te betreuren van dit chemische wapen die Amerika in de oorlog met de Vietcong heeft gevoerd. In het kort komt het er op neer dat meer dan 100 miljoen liter!!! landbouwgif(Agent Orange) uit vliegtuigen is gegooid om jungles en rijstvelden te vernietigen. De jungles werden in rap tempo vernietigd en de amerikanen hoopten hierdoor de schuilplaatsen van de Vietcong te hebben blootgelegd. Door Agent Orange zijn bijna 5 miljoen vietnamezen direct blootgesteld aan dit gif en dat heeft zijn uitwerking niet gemist. De meest verschrikkelijk en afschuwelijke lichamelijke verminkingen komen op foto voorbij of zien we in het museum in een stoel zitten of op de grond liggen. Inwendige organen die niet of niet volledig groeien en uitwendige verminkingen die je niet voor mogelijk houdt, zijn nog steeds regel ipv uitzondering bij de 3e generatie vietnamezen. Het gif heeft letterlijk de DNA en celverdeling ontregeld en zal naar verwachting nog generaties lang voortduren, wellicht nooit meer herstellen. Oorlog wordt niet gevoerd met plastic zwaarden, schilden of klappertjespistolen. Maar op zo'n grote schaal chemisch gif inzetten.....Partij kiezen tussen wie fout en goed is geweest in deze oorlog is niet aan mij. Echter, voor mijn bredere kijk op wereldgeschiedenis zoals dit is het goed om ook de "andere kant" van het verhaal te zien en te horen. Het is lang geleden maar een volgende keer dat ik een amerikaanse vietnam film zal kijken, zal dat zeker met een andere en vollediger bril zijn.. Wrang detail is dat de fabrikant van Agent Orange door het hoge Amerikaanse gerechtshof is veroordeeld tot het betalen van schadevergoeding aan de soldaten en piloten die ook zijn blootgesteld aan het gif en ook klachten hebben, de vietnameze slachtoffers blijven vooralsnog met lege handen achter, worden door hetzelfde gerechtshof niet erkend. De procedure tot het verkrijgen van schadevergoeding voor deze slachtoffers loopt nog steeds....

De volgende dag boeken we een trip naar Cu Chi tunnels. In het verlengde van ons museum bezoek is dit een mooie aanvulling. Het tunnelsysteem waar de Vietcong gebruik van maakte, dreef de amerikanen tot waanzin. De kleine, smalle tunnels zijn ingenieus bedacht met o.a. boobytraps en waterslot(een soort van "zwanehals" waar water in zit om zodoende gif wat in de tunnels wordt gespoten tegen te houden). Inmiddels is een deel van de tunnels aangepast aan het postuur van de gemiddelde toerist en kunnen we een klein deel zelf ervaren. Op de terugweg gaan we nog langs een kleine fabriek waar agent orange slachtoffers binnen hun lichamelijke beperkingen werken aan bv. het maken van bewerkte marmeren vazen en borden. Wat opvalt, en ook opviel aan de slachtoffers die in het museum werkten, is dat de ogen van de meeste slachtoffers stralen. Een soort blijheid over het feit dat er ondanks de ellende en beperkingen er ook nog mogelijkheden zijn en het leven te aanvaarden zoals het is. In het licht van de verkiezingsthema's/problemen in ons eigen land en hoe we er met z'n allen mee omgaan..... een mooie les in leven.

 

De komende laatste week zullen we invullen met niets doen....dus weinig om over te schrijven. 12 september vliegen we weer in dat kleine vliegtuig naar Ho Chi Minh(jippie......)en de dag erna vliegen we via Signapore naar Denpasar, Bali. Hier gaan we onze vrienden Robert Jan en Judith ontmoeten na een (te) lange tijd. Zien er naar uit!