Duiken in Amed en op weg naar Gili Trawangan

Na een paar heerlijke dagen in Pemuteran worden we door een taxi naar Amed gebracht. Het is de langste reis tot nu toe in Bali, de rit neemt ongeveer 3,5 uur in beslag. Als we aankomen boeken we voor een prikkie een mooie bungalow, met luie stoelen op de veranda en met een badkamer in de open lucht. De palmbomen zijn vanuit de badkamer goed te bewonderen en dat is een bijzonder gevoel. Er is ook een zwembad op het terrein aanwezig en de bungalow kost maar 16 euro per nacht inclusief ontbijt! Net als Pemuteran is Amed (aan de oostkust van Bali) een klein dorp met veel duikscholen en een aantal Warungs(lokale eetgelegenheden). Voor ons is het groot genoeg en we vinden de rust heerlijk. Nadat we zijn ingecheckt lopen we door Amed en zien de vele duikscholen. We hebben al vaak gesnorkeld maar nog niet gedoken. We trekken de stoute schoenen aan en stappen binnen bij de duikschool naast ons overnachtingsadres, wat van dezelfde eigenaar is. Charles, een goedlachse en komische fransman, verwelkomt ons. Wij informeren naar de mogelijkheden om te duiken voor beginnelingen. Charles steekt van wal en wij hebben direct een goed gevoel bij hem. We kunnen 2 introductie duiken bij hem doen die ook geldig zijn als we onze PADI(duikbrevet) nog willen halen. De duikschool werkt met kleine groepen, maximaal 4 personen per duik en voor starters gaat er een Dive Master met ons 2-en mee. Dit spreekt ons wel aan en toch twijfelen we nog een beetje. Charles geeft aan dat wij die middag in het zwembad mogen oefenen om alvast een gevoel te krijgen hoe het is om onder water adem te halen. Wij zijn "om" en die middag krijgen we ruim een uur privé les van Charles. Het onderwater adem halen is vreemd maar went snel. Daarnaast laat Charles ons nog een aantal oefeningen doen, water uit je duikbril laten lopen onder water, het mondstuk uit je mond halen en vervolgens weer terug te plaatsen(eerst blazen anders krijg je direct een slok binnen...) etc. etc. het zijn geen moeilijke oefeningen maar wel goed om dit in het zwembad uit te proberen. Charles is tevreden en zegt dat we de basis goed lijken te beheersen en we spreken af de volgende dag te gaan duiken. De duikspot is Tulamben, waar een koraaltuin is en een scheepswrak van de USS Liberty. Een schip van 100 meter lang waar inmiddels veel koraal op is gegroeid. De volgende dag zitten we enigzins gespannen aan ons ontbijt. Het gaan duiken geeft duidelijk een andere lading dan snorkelen. Charles stelt ons gerust, het gaat volgens hem een mooie dag worden! Als we na een rit van 15 minuten zijn aangekomen op de plek waar we de zee in zullen gaan, kleden we ons om. Een wetsuit, een riem met het nodige lood om ons te laten zinken, het opblaasbare vest met de zuurstoffles, de waterschoen en natuurlijk de flippers. De spanning is eraf en we hebben de grootste lol met elkaar. Ter plekke geeft Charles nog een keer een briefing met de belangrijkste informatie over het gebruik van het materiaal en de communicatiecodes onder water. Met volle bepakking lopen we met z'n 3-en de zee in. Er zijn meerdere duikers aanwezig maar het is geen top drukte. Eenmaal in het water doen we de flippers aan de voeten en laat Charles lucht in ons vest lopen zodat we drijven. De duikbril ontvetten met eigen spuug, daarna afspoelen in het zeewater en opzetten. Mondstuk in en Charles laat de lucht uit onze vesten lopen. We zakken direct onderwater, Charles trekt ons eerst vooruit en wij hoeven alleen maar om eens heen te kijken en oh ja... ook blijven ademhalen natuurlijk. Al snel laat hij ons los en wij volgen hem naar de koraaltuin. Hoe verder we zakken, hoe groter de druk op ons lichaam en oren. Met de vingers in onze neus geknepen en te blazen, wordt de druk in onze oren weer naar een normaal niveau gebracht(het zgn. klaren). Het is een machtig gevoel om als het ware te zweven onder water, het water is helder en het zicht is prima. Met het teken "OK" naar Charles zwemmen we verder. Na een tijdje ontstaat er bij mij een beetje paniek wanneer ik een slok water binnen krijg(waarschijnlijk het mondstuk niet goed strak genoeg in mijn mond gehouden...) en ik een hoestbui krijg. Ik trek Charles aan zijn vest en wijs met mijn vinger naar het mondstuk, hij ziet mij hoesten en met gebarentaal weet hij mij gerust te stellen dat dit met het mondstuk in geen gevaar is. "Samen" weet hij mijn ademhaling weer op een normaal niveau te krijgen. Poeh... dat was geen fijne ervaring op 12 meter diepte... maar uiteindelijk weet ik mij weer te ontspannen als ik merk dat het ademhalen gewoon doorgaat. Na dit kleine incident is het weer genieten geblazen, we zien mooi koraal, veel verschillende gekleurde en rare vissen(de lieve heer heeft vreemde kostgangers zullen we maar zeggen) en dan......een haai!! "Zelfs" Charles is opgelaten. Op zijn aanwijzen blijven we rustig op de bodem liggen. Later horen we van hem dat een haai vaak rondjes zwemt en we niet achter hem aan hoeven. Dat klopt helemaal want de haai komt regelmatig langs dezelfde plek voorbij zwemmen. Het is een machtig gezicht en gevoel, het benauwde moment van zonet ben ik helemaal vergeten. Verder zien we ook nog een blue spotted stingray(rog). Een verschil met snorkelen is dat we nu tussen de vissen door zwemmen, zo dichtbij dat we ze kunnen aanraken. Na 65 minuen komen we na een safetystop(halverwege naar boven even blijven hangen voor de decompressie van het lichaam) weer boven water. Met de adrenaline in ons lijf lopen we het vaste land op. We worden getrakteerd door Charles op een halve liter thee ..... voordat we de 2e duik gaan maken. De 2e duik is nog meer bijzonder, het scheepswrak is enorm groot(100 meter lang!) en begroeid met koraal wat veel vissen aantrekt. Net als bij de eerste duik maakt Charles veel foto's met zijn onderwatercamera van de vissen, het koraal en van ons! We krijgen een echte priverapportage had hij ons beloofd. De 2e duik is nog ontspannender dan de eerste. We zwemmen door het wrak wat een bijzonder gevoel geeft. Na 55 minuten komen we weer boven en na een paar "high fives!" lopen we voldaan het vaste land weer op. Het was een super dag!!! Bij de duikschool aangekomen zet Charles de fotorapportage op onze usb-stik en kunnen we de foto's alvast zien op de tv onder het genot van een kop thee. Heerlijk nagenieten! We bedanken Charles voor zijn fijne en goede begeleiding. Hij is ook helemaal blij! Gaaf om te zien dat passie en werk te combineren is. 

Na nog een dag in Amed, we snorkelen wat voor de kust, zijn we vandaag met de speedboot van Bali naar Gili Trawangan gevaren. Als we aankomen zien we palmbomen, een parelwit strand en smaragdgroen, turqoise water. Een bounty bestemming. Op het eiland is geen gemotoriseerd verkeer, dus heerlijk rustig. Geen scooters en auto's maar een paard met wagen om je over het eiland te vervoeren. We hebben een homestay geboekt en de eigenaar(Dian) staat ons al op te wachten op het strand. Na 5 minuten lopen komen we aan bij zijn huis met 4 kamers aangebouwd voor gasten. We zitten niet op een resort maar midden tussen eilandbewoners. Niet luxe, wel schoon en weer eens wat anders....Dian vertelt waar we heerlijk en goedkoop kunnen lunchen, Warung Indonesia. Nadat we een bord heerlijke nasi goreng naar binnen hebben gewerkt met een verse fruitsap, pakken we onze snorkelset en gaan weer het water in. We krijgen nog geen genoeg van dit spelletje haha... en we hebben weer geluk. Een grote zeeschildpad zwemt een groot stuk met ons mee of beter gezegd, wij met hem! Prachtig om te zien hoe dit dier van het koraal snoept. Na een uurtje liggen we voldaan op een Gazebo(een zitplek op palen met een rieten dak  aan het strand). We gaan liggen op de buitenkussens, bestellen een Bintangbiertje en genieten van het uitzicht. Volgens mij zijn we in het paradijs aangekomen haha...De komende 7 dagen gaan we ons hier prima vermaken. Wellicht gaan we nog een keertje duiken....