Dierenvrienden

Na 3 dagen in Ayutthaya vertrekken we met de nachttrein naar Chiang Mai. We stappen in op 14:30 uur en volgens planning zullen we 4 uur ’s nachts arriveren. De uiteindelijke reis duurt 3 uur langer zodat we ’s ochtends om 7 uur aankomen op het station. De treinreis was weer even schakelen na 2 maanden comfortabel met een camper te hebben gereisd. De beloofde airco was niet aanwezig en de bovenste bedden, waar wij zouden slapen, waren het warmste deel van de wagon! We zijn vermoeid als we uitstappen, geen oog dicht gedaan. Zoals afgesproken staat iemand van het door ons geboekte Guesthouse ons op te wachten op het station. De eerste vraag die jongen stelt is of wij vandaag een trekking willen gaan doen of tempels willen bekijken. Wij geven aan nog niets te willen doen en bij willen komen van de reis. Als we aankomen doet de eigenaresse van het Guesthouse het nog eens dunnetjes over. We moeten zo snel mogelijk een trekking of ander dagje uit bij hen boeken. Wij ervaren het vooral als gedram en niet erg gastvrij. Ik zeg haar dat we dat zelf wel bepalen en nu vooral naar de kamer willen. De toon is gezet en de afgelopen 3 dagen is de zgn vriendelijkheid verdwenen als sneeuw voor de zon. Het maakt ons niet veel uit, er zijn in Chiang Mai voldoende andere plekken om een terrasje te pakken, lekker eten en waar vriendelijkheid niet 1 op 1 gepaard gaat met het wel of niet boeken van een attractie. Er zijn in Chiang Mai ontzettend veel reisbureaus/guesthouses en de stad leeft van de excursies naar olifantenresorts, lang nek stammen en watervallen. Je krijgt dan wel waar voor je geld want het zijn lange dagen. ’s Ochtends vroeg opgehaald en ’s avonds rond 7 uur weer terug gebracht. Wij hebben er niet zoveel in en besluiten voor 2 dagen een fiets te huren. De eerste dag fietsen we in de omgeving van Chiang Mai, verdwalen we :-)  en uiteindelijk komen we weer terug in het centrum. De 2^e dag besluiten we op de fiets naar een Tijgeropvang te gaan. We twijfelen erg of we dit moeten doen. De internetsite van de opvang garandeert dat de tijgers niet gedrogeerd worden en de dieren op een diervriendelijke wijze worden behandeld. We besluiten te gaan. Het is ongeveer 20 kilometer fietsen, op zich niet echt spannend, maar het weer(34 graden en hoge luchtvochtigheid) maakt het een pittige rit. Om de 15 minuten stoppen om water te drinken en we zijn al snel “zeiknat” van het zweet. Door een rustig en verlaat ontbijt zijn we eerlijk gezegd niet op een gunstig tijdstip vertrokken, hadden dit beter voor 10 uur kunnen doen…
Als we aankomen zien we dat het een drukte van belang is, ofwel een zeer toeristische bedoening. We twijfelen nog even maar laten ons snel verleiden door de aanwezige foto’s van eerdere gasten die poseren met een paar tijgers. We besluiten een kaartje te kopen om 15 minuten in de kooi te mogen met 3 volwassen tijgers. We moeten ter plekke tekenen dat we op eigen risico binnen stappen en niets kunnen verhalen mocht het mis gaan. Er is een wachttijd van ongeveer 30 minuten en we zien andere gasten al genieten van deze machtige beesten. De kooien zijn ons inziens  niet te klein en geven, binnen de omstandigheden van gevangenschap, redelijk de ruimte aan deze roofdieren. Gedrogeerd lijken ze allerminst want de 3 musketiers zijn aardig beweeglijk. Op enig moment beginnen er 2 even met elkaar “te matten” en het grommende geluid is hard en indrukwekkend. Het gegil van de aanwezige gasten in de kooi overigens ook….. :-)  Ik zie dat de begeleider en bewaker een kerel is van wel zeker 150 kilo, vertrouw erop dat tijgers voor de grootste prooi gaan mochten ze honger krijgen en waan me veilig als we binnenstappen. De deur gaat dicht en we volgen de kolossale kerel naar de eerste tijger.  De belangrijkste instructie luidt: benader een tijger nooit van voren maar altijd van achteren.  De bewaker leidt Berryl als eerste de achterkant van de gestreepte vriend en moedigt haar aan om er naast te liggen en het beest te aaien. De tijger vindt het prima maar laat af en toe ook wat gegrom horen, volgens de bewaker een goed teken. Is een soort spinnen wat katten ook doen…jaja..
Om beurten mogen we een tijdje bij de 3 tijgers gaan zitten en liggen en de beesten van dichtbij ervaren en het moet gezegd, toeristische attractie of niet….., wij vinden het een waanzinnige ervaring. Waarom de tijgers je niet direct aanvallen als je binnenstapt, weet ik niet en hebben we ook niet gevraagd. Slaappillen hebben ze volgens mij ook niet gehad want zoals eerder gezegd, de tijgers zijn aardig beweeglijk. De terugtocht op de fiets is weer een enerverende rit en flink zwetend bereiken we de binnenstad van Chiang Mai om daar van een lunch en de ervaring met de tijgers te genieten.

Morgen vertrekken we met een minibus naar de grens met Laos. De dag erna gaan we met een 2 daagse boottocht, waaronder een stuk over de Mekong rivier,  naar Luang Prabang in Laos. Onderweg zullen we spartaans slapen in een klein dorpje aan de rivier. We bereiden ons voor op een bijzondere ervaring!