Berryl in da house!

Zaterdag, 28 januari, en ik ben gisteren door Steven netjes afgeleverd bij het hostel in Chennai. De reis duurde door omstandigheden wat langer dan verwacht en ik was rond half 7 gisteravond op de plek van bestemming. Omstandigheden want de Rickshaw/tuk tuk van Steven had some problems. Lekkende olie. Nu ben ik compleet a-technisch maar ik weet dat het dan lastig 180 km rijden is... Voor het hostel in Tiruvannamalai vraagt Steven mij om te helpen, ik denk bij mezelf "weet wat je vraagt jongen, ik ken vrienden in Kampen die dat geen 2e keer meer zullen doen, he Vidar?" maar ik zeg: "natuurlijk my friend". Gelukkig (vooral voor Steven) blijft mijn bijdrage beperkt tot het vasthouden van een trechter zodat Steven zonder te morsen olie kan bijvullen. Vlug de dop erop en onder de Rickshaw kijken.... Ik zie het wegdruppelen en Steven, inmiddels een hoeveelheid zweet op zijn voorhoofd(gelijk aan de friese meren), zegt "It's ok! It's ok!"..... maar ik mis iets...ja, hij lacht niet en als Steven niet lacht is het volgens mij niet OK!. We, vooral Steven, blijven een tijd aanmodderen(kantelen de Rickshaw om te kijken waar het precies lekt, bijvullen, weer kantelen etc. etc.), krijgen veel aandacht van de lokale bevolking(die nog wel kunnen lachen...). Steven blijft volharden in "It's Ok!"... maar nog steeds geen lach. Ik weet genoeg en leg mij er al bij neer dat we die dag niet in Chennai zullen aankomen. Echter, de aanhouder wint(de credits naar Steven) want op enig moment is het euvel verholpen. Ik hoor "It's OK!" en nu zie ik ook een brede glimlach en weet dat we kunnen vertrekken. Maar niet voordat ik "mijn held" heb getrakteerd op een glas thee in de straat van het Hostel waar ik heb geslapen. De man van de "theewinkel" begint te lachen als hij die malle blanke weer ziet, iedere ochtend heb ik daar een glas black tea gedronken en dat schept toch een band :-)en ik bestel 1 tea/milk en 1 black tea en reken 15 cent af. Vervolgens kan de reis beginnen. Het lijkt een deja-vu van de heenreis, eerst krijg ik les in Tamil/Hindi(ik moet en kan inmiddels tot 10 tellen...) en daarna moet ik allerlei liedjes meezingen. Ach, kan mij het schelen dus ik brul maar wat mee en krijg een goedkeurende blik van Steven. Na een half uurtje doe ik toch maar mijn MP3 aan en zet de hoofdtelefoon op. En ook hier weer het zelfde als op de heenreis, ik hoor een mix van Bruce Springsteen en Steven. Als we bij het hostel aankomen, spreek ik met Steven af dat hij mij zondag om half 7 in de ochtend komt oppikken zodat we ruim op tijd zijn als het vliegtuig met Berryl landt!

Twee weken een stukje India alleen was een hele belevenis en ik heb genoten maar dat Berry nu
echt voet op Indiaas land gaat zetten en we samen op de bonne fooi de reis verder gaan voortzetten, geeft me een supergevoel en een enorme glimlach(terwijl ik dit schrijf)! Mijn blijdschap trekt de aandacht van andere gasten in "ontbijtzaal" maar dat kan me niet schelen want over een dag is BERRYL IN DA HOUSE!!

Ik reken mijn ontbijt af(weer een koopje..) en ga vandaag alvast de wijk verkennen/onveilig maken....

n.b.
het leven in India is spotgoedkoop. Gemiddeld geef ik per dag aan ontbijt, lunch, "diner", tuk tuk, overnachting tussen de 15 en 20 euro uit.