Strand, zee, rust en bier met goede vrienden

Gisterochtend om 11 uur werden we voor de laatste keer opgewacht door Steven bij ons hotel in Chennai. Ik merk dat hij ietwat gespannen is.... zou hij dan echt onze contacten gaan missen?? Onderweg richting het vliegveld komt het hoge woord er dan uit: "heb je voor mij een kadootje gekocht deze laatste dag?"....because we are friends? Een enigzins ongemakkelijk gevoel komt een fractie van een seconde bij mij op, mijn brein is driftig aan het bedenken hoe ik deze vorm van attentheid kan gaan invullen...en opeens bedenk ik mij dat ik een ketting had gekocht bij een kraampje tegenover de ashram. Een hindoeïstsich amulet waarvan de betekenis mij niet bekend is, ik vond het gewoon mooi en besluit dit als kado aan Steven te geven. Natuurlijk heb ik daar aan gedacht roep ik tegen Steven(en mijn neus begint volgens mij al behoorlijk de groeien....), ik heb een persoonlijk kado voor jou straks. Een blijde blik in de binnenspiegel kijkt me aan. Vlak voor het vliegveld wordt het nog even spannend, we belanden in een protestaktie. De hoofdweg is geblokkeerd door studenten(blijkt achteraf) en niemand mag er door. De sfeer en energie is fout en grimmig, verwilderde en boze blikken kijken ons aan. De politie slaat er lustig op los met houten wapenstokken, er wordt geschreeuwd. Een paar studenten staan om onze Rickshaw en kijken naar binnen. Of het nu aan de bevroren grijns op Stevens gezicht heeft gelegen of de witte "bekkies" van Berryl en mij, we zullen het nooit weten, maar we werden doorgelaten. Zucht.... we voelen een behoorlijke opluchting als we het snerpende geluid van de Rickshaw weer horen en we verder rijden.
Bij het vliegveld aangekomen geef ik Steven het afgesproken bedrag plus wat extra's. Daarna geef ik hem de kettig met amulet en vertel hem dat hij deze bijvoorbeeld aan de binnenspiegel van zijn Rickshaw kan hangen zodat hij altijd aan "his friend" kan denken. Een toegelopen politieman knikt mij goedkeurend aan en zegt "nice!". Ik kijk naar Stevens gezicht en mis weer iets.... inderdaad ik zie weer geen lach. Beteuterd als een kind die geen snoep meer krijgt kijkt hij met ongeloof aan. Dit was dus duidelijk niet wat hij bedoelde. Van binnen moet ik erg lachen maar probeer serieus te blijven kijken en vertel hem nog een keer(vals als ik ben...) hoe mooi het wel niet is, dat hij dan iedere dag aan onze ontmoeting kan terugdenken.....De agent knikt weer goedkeurend en roept dit keer "very nice!". Het kan Steven niet bekoren en in zijn "paniek" vraagt hij of het amulet van goud is. Ik help hem uit de droom door te vertellen dat dit kado een meer emtionele waarde heeft maar het mag niet meer baten. Ik zie nog net geen tranen maar het scheelt niet veel. Ik voel me niet ongemakkelijk omdat ik weet dat ik voor onze tripjes goed heb betaald(boven de "marktprijs") en dit "zijn pijn" nu even is... Uiteindelijk krijg ik de ketting en amulet weer terug, hij hoeft het niet. Ik neem het aan en berg het weer op. Ik geef hem een hand en bedank hem voor het veilig rijden en wens hem toch een happy en healthy life! Berryl, die dit vanaf een afstandje met een grijns stond gade te slaan, doet het zelfde en samen lopen we naar vertrek terminal. Het is zo als het is en het is goed zo, dit hoort ook bij India!

Op het vliegveld in Trivandrum aangekomen, na een rustige vlucht, bestellen we een taxi en rond half 7 werden we door de taxi gedropt bij Hill View Beach Resort in Varkala waar Stef en Dorith al op ons zaten te wachten. De schatten hadden de koelkast van onze "onze hut" al voorzien van water, soda en cola. En beter nog, er stonden 4 koude flessen(0,65L) Kingfisher bier op ons te wachten........HEERLIJK!! Na 2 weken te hebben geleefd in een smerige en chaotische omgeving, voelt de rust en de luxe van het resort bijna als onwerkelijk. Het bier smaakt voortreffelijk en het weerzien met Stef en Door is hartverwarmend! Zij hebben inmiddels al 4 maanden reizen erop zitten en watertandend luisterden we naar de verhalen en ervaringen. Nadat we ergens hebben gegeten, buiten met zicht op de zee...., gaan we over op iets sterkers. Rum en Soda is een heerlijke combinatie en de avond wordt lang en erg gezellig!! Uiteindelijk duiken we om 1 uur in ons mandje, moe maar erg voldaan. We zullen samen met Stef en Door 8 dagen doorbrengen op deze locatie en dat is een plezierig vooruitzicht. "onze hut" is fantastisch(groot, schoon en luxe) en ligt op de rand van een klif. Het uitzicht is fantastisch!! Met een brede grijns, een ietwat droge mond.... val ik al snel in slaap.

Vanochtend word ik wakker met een klein katertje... het alchohol drinken heeft zijn sporen achter gelaten maar na een heerlijk ontbijt spurten we ons naar het strand en springen in de zee! De kater verdwijnt al snel en hoge golven(Varkala beach staat bekend om de zeer roerige en niet ongevaarlijke zee, er zijn veel life guards op de been) zorgen voor veel plezier maar als Stef en ik om de beurt worden "gepakt" door een meters hoge golf en over de bodem worden gesleurd om vervolgens flink proestend en met de rug enigzins beschadigd weer boven te komen, worden we toch iets voorzichtiger. We zien iets verder op een man met een bebloed gezicht en later horen we van een life guard dat het echt oppassen geblazen is want er zijn als eens mensen met gebroken sleutelbeen en nek.. afgevoerd. De komende dagen toch maar iets rustiger doen.....