Uit de euforie
19 januari 2012 - Tiruvannamalai, India
Zo, de eerste 4 dagen India zitten er op en heb ontzettend veel indrukken opgedaan en een nieuwe "vriend" ontmoet. Vandaag een slenterdag door T. en na 2 uurtjes wandelen sta ik ineens voor de ingang van de Ramana Maharshi Ashram. Al het getoeter, getoeter en nog eens getoeter op de straat begon me iets te irriteren dus de Ashram komt als geroepen! Eenmaal op het terrein zie ik dat je je schoenen/slippers bij de ingang moet laten, ik was dat al gewend bij de Hindoe tempel maar hier is gelukkig veel schaduw, de grond niet te heet, waardoor mijn aandacht helemaal op kan gaan in de heerlijke rust die binnen het terrein heerst. Ik loop eerst the New Hall binnen waar een groot beeld van Ramana Maharshi staat. Bij de Indiërs was hij zeer geliefd en erkent als een groot ziener. In april 1950 overleden maar nog steeds veel toegewijde 'volgelingen'. Ik merk dat ik wat moeite heb met worshipping van de persoon/beeld van zowel locals alsook de vele westerlingen die er rondlopen. Het gedachtegoed, of beter gezegd, zijn zienswijze over wie we werkelijk zijn(Boek: Who am I?) spreekt mij aan maar de symboliek erom heen minder. Vanuit de New Hall kom ik via de Bibliotheek en de Meditatieruimte bij de Eetzaal voor de gasten. Ik zal hier minimaal 3 nachten slapen(je moet voor extra nachten opnieuw een aanvraag doen) en gluur alvast binnen bij de slaapgelegenheid. Ik zie een aantal mensen liggen in een niet te grote ruimte en belangrijker nog, ze liggen op de grond! Geen matras o.i.d. Ik begin hem nu wel te knijpen want kort voor mijn vertrek kreeg ik een flinke spitaanval en sinds gisteren ben ik zonder dyclofenac.... Dit vooruitzicht lokt niet dus ik ga naar de Office om verder informatie op te vragen. Deze is helaas vanmiddag gesloten dus zal ik dat morgen moeten doen. Ik zoek een schaduwplekje onder een grote boom en zit daar wat te zitten. Voor het eerst voel ik de euforie van de eerste dagen wat wegzakken... Gedachten van "wat zal ik nu weer eens gaan doen", "denk ik me hier wel zoveel dagen te kunnen vermaken" schieten voorbij met het bijbehorende gevoel. Geen afleiding in het vooruitzicht(na zoveel prikkels) voelt niet helemaal ok. Daarnaast voel ik dat ik Berryl mis. Alleen op pad gaat prima maar het is ook zooooo leuk om te delen en samen te doen. Zucht.... ik besluit de ietwat sombere stemming van mij af te werpen door mijn afleiding te zoeken in .....Eten!! Ik had inmiddels een leuk restaurant met een heel rustig dakterras ontdekt met loungebanken(waar ik nu in lig) en jawel...Pizza op de kaart! Tussen het eten door schrijf ik op het blog en plaats wat foto's. Weet dat ook deze afleiding/euforie tijdelijk is.... Het is wat het is maar ik zou het ook niet erg vinden als het de 29e is en ik Berryl, in mijn gloed nieuwe Kurta en broek, op kan vangen op vliegveld Chennai!! Om samen verder dit avontuur te ondergaan al denk ik dat het avontuur voor Berryl ook al is begonnen door haar afscheid van het werk vorige week en tijdelijke afscheid van mij! Het is nog niet lang geleden maar het voelt voor mij alsof ik al maanden op pad ben!
n.b.
Iedereen bedankt voor de leuke reacties en nuttige tips op het log! Het is prettig om op deze manier verbinding te voelen aan de andere kant van de wereld en natuurlijk vanaf de camping!
Berryl en Reinder
Stef en Door
Nog even volhouden. Ik heb Berryl vanochtend gesproken en die is ook druk aan het aftellen. Enneh eten is altijd goed als afleiding :-)
Sterkte met je rug.
knuf San
Bedankt voor je verhalen, het is erg leuk om te kunnen meegenieten en de mooie foto's van India te kunnen zien. Met zoveel indrukken zou ik al veel eerder een cultuurshock hebben gehad.
Gezicht naar de zon enne... geniet van de pizza!
Groetjes,
Monique
Vanavond ,spinning avond , gaan we, <voorlopig > afscheid van je geliefde Berryl nemen ,zodat zij gauw bij je kan komen!!!!!Groetjes van de spinning
groep.
Wij kijken iedere avond naar je berichten.
En wij vinden ze steeds erg leuk.
Ga zo door we blijven je volgen.
Groetjes Sannie en Kees.
Hennie
Petje af dat je de eerste tijd alleen op pad bent. Ik deed het je niet na. Begrijpelijk dat je het zo nu en dan even niet ziet zitten, zeker als je rug ook weer opspeelt.
Hou je haaks. Nog even diep zuchten en dan staat Berryl straks zo voor je neus.
Groetjes,
Greetje