Het mooie van reizen is...

...de mensen die je onderweg ontmoet en de geweldige natuur! We zijn nu 3 weken in Argentijns Patagonië van Bariloche naar El Calafate en El Chalten. Een geweldig mooi natuurgebied met uitzichten die onwerkelijk aan doen. Het internet bereik is hier niet goed maar ach... internet heb je met deze schoonheid niet nodig. Als we 29 december per voet de grens van Bolivia naar Argentinië oversteken realiseren we ons nog niet het grote verschil tussen beide landen. De oversteek is al een avontuur op zich, op grond van andere reizigers ervaringen kiezen we voor deze goedkope oplossing omdat vliegen vanuit Bolivia naar Salta in Argentinië gewoonweg te duur is... vinden wij. We horen dat je er gemiddeld 1,5 a 2 uur over doet om de grens over te steken. Effectief 100 meter wandelen. We laten ons vroeg in de ochtend afzetten vanuit Tupiza bij de grensovergang. Om 7 uur 's ochtends sluiten we aan bij een toch al grote rij...Uiteindelijk kost het ons 6 uur om de grenspost over te steken. Geen appelte, eitje dus...Bij de grenspost in Argentinië nemen we de bus naar Salta waar we 's avonds laat aankomen in het door ons gehuurde appartement via Airbnb. Dat ziet er prima uit! Via whatsapp hebben we contact met Gus en Angela, een stel uit Australië die we eerder hebben ontmoet op de Galapagos Eilanden. We weten dat zij rond deze tijd ook in de omgeving zijn van Salta om familie van Gus te zien. Gus(tavo) is een geborgen Argentijn die inmiddels 30 jaar in Australië woont. Na wat app-contact spreken we de dag erna af om ergens te gaan eten. We treffen elkaar bij het hotel waar zij logeren en dan komen we erachter dat wij bij de familie van Gus gaan aanschuiven om te eten. De neef van Gus, zijn vrouw en een zus van Gus zijn ook aanwezig. In eerste instantie voelen we ons wat ongemakkelijk want we kennen deze mensen helemaal niet, daarnaast hebben we niets meegenomen(vinden we toch wel netjes als je op visite gaat :-) ) en tenslotte zitten we dan bij een familie reünie waar we geen onderdeel van zijn. Maar volgens Gus is ons ongemak nergens voor nodig, de familie is op de hoogte dat wij meekomen en we zijn van harte welkom. Dus in de taxi en gaan! Onderweg nog even een paar flessen wijn kopen als kadootje ;-) zodat we niet met legen handen aankomen. Na een half uur stopt de taxi in een buiten (woon)wijk van Salta en worden we buiten al opgewacht door Ricardo en worden allerhartelijkst ontvangen en naar binnen geleid waar de hele familie ons staat op te wachten, van Oma tot aan de kleinkinderen. Tjonge jonge, wat een ontvangst. We maken in eerste instantie een pas op de plaats om de "echte familie" elkaar goed te tijd te geven elkaar na lange tijd weer eens vast te houden en te begroeten. Vooral Oma is emotioneel. Maar we worden er al snel bij betrokken en uit "ons hoekje" getrokken. Wat een ontvangst en we voelen ons al snel op ons gemak. Ricardo neemt iedereen mee op sleeptouw naar de grote veranda achter in de tuin waar 3 tafels aan elkaar zijn gezet met wel 20 stoelen. Een open haard die ook als BBQ dient. Vanaf het begin is het feest. De door Oma ('s middags) gemaakte 150 empanada's!!! komen als eerste op tafel met flessen wijn en water. Een goed gebruik bij de familie is om nieuwe gasten extra eten en drinken te geven. Zodra ik het laatste stukje empanada verorber knikkert Ricardo al weer nieuw voedsel op mijn bord met de woorden "para mi amigo Ramon" (Reinder is een brug te ver om uit te spreken :-). Berryl is slimmer en wacht gewoon met eten als ze iets op haar bord krijg maar bij mij is "de stimulus-response" neiging nog te aanwezig. Dwz, eten op bord en aanvallen. Maar na een tijdje geeft mijn maag aan dat ik dit geen uren ga volhouden dus volg ik Berryl haar voorbeeld. Het wordt al met al een avond die we niet snel zullen vergeten. We praten spaans/engels/nederlands door elkaar heen maar lijken elkaar goed te begrijpen. De hoeveelheid wijn lijkt het nog gemakkelijker te maken...en tenslotte komt Gus met echte Cohiba sigaren aanzetten die hij in Cuba heeft gekocht. In Nederland toch al snel 25 euro per sigaar dacht ik... En na jaren rookvrij, vind ik deze setting en bijeenkomst legitiem genoeg om er één mee te roken. Er wordt veel gelachen met elkaar en de avond vliegt voorbij. Gus, Angela en zijn zus, neef en vrouw gaan 31 december al weer weg naar het wijngebied van Cafyate maar Berryl en ik blijven nog een paar dagen in Salta. Als Ricardo dit verneemt nodigt hij ons de namens de familie uit om de dag erna, oudejaarsavond, weer op te komen. Ik twijfel in eerste instantie, vind het een beetje te gek worden maar Ricardo en zijn vrouw Vicky overtuigen ons dat ze het erg leuk en gezellig vinden als we het nog een keer dunnetjes overdoen... En ach, wij zijn de beroerdsten ook niet haha.

Van Salta gaan we nog een paar dagen naar het wijngebied Cafayate en dompelen we ons onder in de heerlijke wijnen van dit gebied. Om uiteindelijk via Salta naar Bariloche te vliegen, het noordelijke deel van Argentijns Patagonië. Patagonië, een niet te beschrijven mooi gebied waar onze kaken regelmatig open vallen en dan dit keer niet van het eten... maar van de mooie omgeving. Zuidelijker liggen El Calafate en El Chalten. De eerste beroemd om één van de grootste gletsjers ter wereld(5km breed, gemiddeld 60 meter hoog boven water en 30 km diep. De enige gletsjer ter wereld die op dit moment nog groeit!! en niet krimpt. Het gekraak van de ijs massa is overweldigend en regelmatig vallen er grote brokken af in het water wat een gigantisch lawaai oplevert. En dan te bedenken dat deze brokken meer dan 100 jaar geleden als sneeuwvlok aan het begin van de gletsjer zijn gevallen....
El Chalten staat vooral bekend om de vele, mooie wandeltochten die je er kan maken en de beroemdste berg de Fitzroy. We wandelen, klimmen en dalen in 6 dagen ruim 120 km. Pittige tochten maar adembenemend. We verwachten ieder moment Hobbits uit de struiken te zien komen want sommige uitzichten lijken werkelijk op filmshots van Lord of The Rings. Over 2 dagen vliegen we naar Buenos Aires en gaan dan direct door naar Rosario waar we de neef van Gus en zijn vrouw weer gaan treffen. We zouden en moesten nog een keertje langs komen en ach.. zoals ik zei.. wij zijn de beroerdsten ook niet haha.

Een grove planning is dat we daarna een paar dagen in Buenos Aires zullen gaan slijten, daarna naar de Iguazu watervallen op de grens met Brazilië zullen gaan vliegen en via Brazilië weer terug te vliegen naar Nederland. Rond medio maart zullen we dan weer voet op nederlandse bodem gaan zetten. We hebben gemerkt dat het lastig is om op de bonne fooi voor een lange periode (vrijwilligers) werk te vinden. En dat je dit beter vanuit Nederland kan gaan regelen. Al met al zijn we erg blij met de ervaringen, ontmoetingen en inzichten die we weer hebben opgedaan tijdens deze reis. De maand vrijwilligerswerk in Olon, Ecuador was echt een verrijking en we hebben nog steeds contact met leraren Engels. Daarnaast was het reizen ook weer erg mooi om te doen. 

We verwachten ergens eind februari nog wel een laatste reisverhaal te gaan schrijven!